Dag 2: Spijt

Gewicht: geen idee

Het merendeel van de nacht was ik wakker. Ik lag in een bed dat door het licht van de gang volledig verlicht werd. Daarnaast wist ik niet goed hoe ik moest gaan liggen. Elke beweging deed zeer. Achteraf gezien niet zo gek, aangezien ik behoorlijk blauw ben rondom de incisies in mijn buik. En als ik al in slaap viel, dan kwam er een broeder die mijn suiker wilde meten of mijn bloeddruk of mijn overbuurman stapte uit bed om naar de WC te gaan. Ik denk dat ik de klok ieder half uur heb horen slaan.

's Morgens rond een uur of vier heb ik uiteindelijk om een zetpil gevraagd, zodat ik de pijn wat beter kon handelen. En daarop ben ik uiteindelijk in slaap gevallen om rond 06.00 uur weer wakker te worden omdat de suiker en bloeddruk opnieuw gemeten moest worden. Al snel daarna werd het ontbijt uitgereikt. Ik kreeg (naar keuze) een bakje vanillevla, dat ik hapje voor hapje (verdeeld over de hele ochtend) opgegeten heb. Verder heb ik de rest van de dag geleefd op water. Geen trek - al wat ik wilde was slapen.

Rond 10.00 uur kwam de zaalarts langs. Op dat tijdstip voelde ik me alles, behalve lekker. Niet zo'n lekker praatje, maar ik was misselijk en had het gevoel continue te moeten overgeven. Mijn lijf deed zeer en vooral links leek het alsof er een knik in mijn darmen zat, waardoor het leek alsof de vanillevla bleef hangen. Achteraf gezien was het het gas, dat ze inspuiten tijdens de operatie, wat dwars heeft gezeten. Veel lopen was het advies en vooral je 'windjes' niet ophouden. Waar je ook bent... laten gaan. Genant, maar in het ziekenhuis kan kan dat dus gewoon. 

De zaalarts wilde even de uitslag van het bloed afwachten (dat 's ochtends afgenomen was) om daarna te bepalen of ik naar huis mocht of niet. Ik ging er vanuit dat er geen problemen zouden zijn en na het douchen heb ik mezelf aangekleed. Echter, de uitslag duurde en duurde maar... 

Na de lunch (een kopje bouillon van selderijsoep), dat ik maar voor de helft opkreeg, ben ik onder de dekens gekropen. De zon was vertrokken en het werd koud in de kamer. Aldaar ben ik in slaap gevallen. Inmiddels lag de zaal vol met patiënten. Allemaal vrouwen die een gastric bypass hadden laten doen. Allen onder invloed van narcose. Het was lekker stil op de kamer. 

Tegen de tijd dat ik wakker werd kwam de verpleegkundige die mij vertelde dat ik naar huis mocht, maar als ik het gevoel had dat de pijn in mijn zij te heftig was, dan wilden ze me toch nog graag even houden. De keuze was aan mij. Het is maar een half uur rijden naar het ziekenhuis en ik kan na een telefoontje altijd terecht, dus ik durfde wel naar huis te gaan. Lekker in mijn eigen bed, hangen en zitten (en lopen) zoals ik dat wil. Mijn hubbie is gewend aan mijn scheetjes... dat luchtte ook op, letterlijk als figuurlijk. 

Het was inmiddels al 14.30/15.00 uur toen ik in de auto stapte. De reis naar huis vond ik afzien. Elke hobbel, elke scherpe draai maakte me bewust van mijn toestand. Eenmaal thuis voelde ik me beter worden. De dag doorgebracht met slapen in mijn bed, met rondlopen en proberen te drinken. Ik ben nog een keer misselijk geweest en daarna knapte ik zienderogen op.

Het was geen fijne dag. Een paar keer bekroop mij de gedachten: 'Wat heb ik mezelf aangedaan?' en spijtgevoelens voerden de boventoon. Tegelijkertijd weet ik dat het voor een goed doel is. Bij ontslag in het ziekenhuis werd me verteld dat ik mijn medicijnen ten behoeve van diabetes mocht laten staan. Mijn lichaam was in staat om de benodigde insuline zelf aan te maken. Wat wil je ook met de kleine hoeveelheden die ik nu eet. Ik kijk uit naar het moment dat ik de pillen voor hoge bloeddruk ook mag laten staan. Dan gaat de vlag uit!

Rond de klok van vijf is het tijd voor de trombose-spuit. Deze moet ik zelf zetten in mijn buik. Ik keek er steeds tegenop. Ik ben geen naaldenmens, maar al met al valt het reuze mee. En het is allemaal voor een goed doel.

Mijn zus stuurt mij steeds berichtjes over 'zomerjurkjes' en 'bikini's' en ze noemt me 'aangeklede spijker'. Het maakt mij aan het lachen. Mijn zus lijkt op mij. Zij valt momenteel heel goed af door een koolhydraatarm dieet te volgen. Ik ben trots op haar. Zij doet het de 'gezonde' manier.

Morgen weer meer!