Een van de adviezen van het ziekenhuis was om niet iedere dag op de weegschaal te gaan staan. Wegen wordt dan een obsessie. Het afvallen ging in het begin zo hard, dat ik het echt niet kon laten om elke dag even te kijken hoeveel ik nu weer kwijt was.
Vanochtend was het echter schrikken geblazen, want in plaats van afvallen was ik bijna een kilo aangekomen in twee dagen tijd. De eerste reactie was dan meteen: 'O jee - wat heb ik gegeten?', maar toen het gezonde verstand het overnam, begreep ik dat het lichaamsgewicht ook wel eens stilstaat en dat het heel normaal is dat het gewicht schommelt.
Na al het gepureerde voedsel begin ik nu voor het eerst 'normaal' te eten. Zes keer per dag een klein beetje. Boterhammen, aardappels, groenten, fruit, vlees, kaas, melk... (jak). Een van de dingen die ik nog niet heb uitgeprobeerd is ei. Normaal eten betekent nog steeds met beetjes eten. Ik besef echter dat ik iedere dag weer wat meer leer eten en dan is het natuurlijk best normaal als er weer wat gewicht aan komt.
Mijn broek, maat 48, past echter nog perfect. Hij is inmiddels al wat wijder aan het worden. Maat 46 hangt al klaar, maar daar pas ik echt nog niet in. Dan zal er nog minimaal een kilo of zes, zeven af moeten. Mijn maat zegt mij op dit moment meer dan het gewicht in kilo's. Houd ik wat meer vocht vast, dan zal ik minder afvallen.
Ik ben, na vorige week, gelukkig niet meer misselijk geweest. Ik heb zelfs een klein beetje chinees gegeten, zowel met nasi als met bami en dat ging prima. Al waren mijn ogen weer groter dan mijn maag. Ik heb namelijk continue het gevoel dat ik net als 'vroeger' (de tijd voor de operatie) kan eten, maar dat is natuurlijk niet zo. Het is een continue voelen wat de status van je maagje is. En zoals ik al schreef is het voelen van en in mijn lijf voor mij een nieuw leerproces.
Ik heb me inmiddels opgegeven voor de sportschool, hier in de omgeving. Ik heb een planning gemaakt van mijn sporttijden. Ik ben voornemens om hier prioriteit aan te geven. De vraag is of mijn lijf het sporten al toelaat. Als ik het niet probeer, dan weet ik het niet. Als het goed gaat, dan weet ik dat ik een sprong voorwaarts gemaakt heb. Niet alleen op lichamelijk gebied (de heling van de operatie), maar ook op geestelijk gebied (de nasleep van de depressie).
Zo vervelend als dat het jaar 2014 voor mij begon, des te beter hoop ik het jaar uit te gaan. Met een nieuw lijf, positieve gedachten en heel veel energie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten