Veranderingen

Gewicht: 112,7 kg

Gisteren een stevige wandeling gemaakt. Gewoon hier in de omgeving. Even langs een vriendinnetje gelopen die jarig was om een bosje bloemen te brengen. En even langs de sportschool om mijn pasje op te halen. Ik ervoer drempelangst......

Ik zie namelijk enorm op tegen de eerste keer sporten. Hoewel ik besef dat iedereen met zichzelf bezig is, heb ik het gevoel dat iedereen naar mij kijkt. En hoewel ik besef dat de meesten respect hebben voor 'dikke mensen' die in beweging komen, ken ik gedachten dat men kijkt naar mijn dikke buik, billen, etc. Een vorm van hoogmoed... (zucht).

Vanochtend stapte ik (te) laat uit mijn bed. Mijn eerste neiging was om zo snel mogelijk mijn ontbijt naar binnen te werken om tijd in te halen. Zo ging het in het verleden. Een boterham had ik binnen 5 minuten gesmeerd en naar binnen gewerkt. Drinken sloeg ik dan bij voorkeur over om zo snel mogelijk aan de slag te gaan met de alles wat ik die dag nog wilde doen. Vanochtend realiseerde ik me dat die tijd voorbij is. Een boterham wordt vanaf nu met aandacht gegeten. Kleine hapjes, goed kauwen.... zo niet - dan komt me dat duur te staan. Als het ontbijt geen zachte landing maakt, dan stuitert alles weer naar boven en is het onmogelijk om het voedsel binnen te houden. 

Even had ik de neiging om het drinken over te slaan. Een zachte stem van binnen echter maande me om beter voor mezelf te zorgen. Per dag heb ik minimaal een liter vocht nodig. Voor een klein maagje is dat veel om te verwerken. Dus is het handig als je de liter over een dag verspreidt. Drinken direct na de boterham is ook geen haalbare kaart. Daar moet echt wat tijd tussen zitten... ook in verband met de 'zachte landing'. Al met al betekent dit dat een ontbijt nu geen 5 minuten duurt, maar minimaal 20 minuten. Dat betekent dat onbewust eten niet meer kan, maar dat ik tijdens het ontbijt volledig in het NU ben. (Mijnheer Eckhart Tolle klapt nu in zijn handjes..).

Kleine veranderingen.... die mij wel goed doen. Niet alleen omdat mijn levensstijl verandert, maar vooral doordat ik me meer en meer bewust wordt van het feit dat ik in het verleden niet zo best voor mezelf gezorgd hebt. Dit is begonnen in de tijd van mijn moederschap, immers de kinderen gingen altijd voor en nu de kinderen de deur uit zijn, is verandering moeilijk omdat je het al zo lang niet gedaan hebt. 

Waarschijnlijk is het niet alleen de maagverkleining, maar ook het feit dat ik in de overgang zit dat deze gedachten me meer en meer bezig houden. Wat dat betreft is het een schitterende tijd... Mijn schoot is weliswaar niet meer vruchtbaar, maar uitgebloeid ben ik nog lange na niet. Ik heb het gevoel dat ik nu pas tot ware bloei kom. Dat ik nu pas tot de ware kern kom van wie ik ben. Ik ben niet langer meer de moeder van.... of de vrouw van.. , zoals ik vroeger de dochter van.... of de zus van... was. Nee, ik ben nu vrouw... of men mij nu kent bij mijn voornaam of niet. Dat is niet belangrijk. Wat dat aangaat voelt het alsof ik ook hier een zachte landing heb gemaakt. Ik stuiter nog wel een beetje onwennig. Weet nog niet precies welke kant ik op zal gaan... Maar welke weg ik ook kies, vanaf nu weet ik dat het een weg is die ik bewust gekozen heb en dat ik de weg afleg op mijn manier, zodat ik aan het einde van de weg, net als Frank Sinatra kan zeggen: 'I did it my way'.