dinsdag 19 augustus 2014

Ik heb er zin in...


Gewicht: 113,6
(BMI 36,5 - was 40)

Het afvallen gaat gestaag door. Morgen is het twee weken geleden dat ik ben geopereerd. Tel daar twee weken bij op van het voortraject - het koolhydraatarm dieet - dan ben ik toch in vier weken tijd bijna 11,5 kg afgevallen. Normaliter kon ik blij zijn als ik in een maand tijd twee kilo verloor.

Ik vind zelf dat je het nog helemaal niet kan zien, maar mijn kledingmaat geeft duidelijk aan dat ik niet alleen gewicht kwijt raak, maar dat de centimeters ook smelten. Broeken, maat 48, kan ik met gemak aan. Sommige zitten zelfs al los om mijn billen.

Ik merk het als ik in of uit mijn autootje stap. Zo vlot als dat nu gaat, dat kon ik me een maand geleden nog niet voorstellen. Ik merk het ook als ik de trap op of af loop. De verloren 10 kg is goed te voelen. Ik merk het als ik buk. Het bed uitstappen gaat ook veel lichter en zo ook als ik van de bank omhoog kom. Een maand geleden was dat nog een 'genante' vertoning. Nu spring ik als een jonge atleet op.

Ik verheug me erop om nog maar twee cijfers op de weegschaal te zien. Ik heb me voorgenomen om dan weer te starten met hardlopen. In de hoop dat ik deze keer geen blessures oploop. Het is de bedoeling dat ik nu al begin met wandelen, om weer wat conditie op te bouwen. Tot op heden heb ik dat nog niet gedaan. De narcose heeft er bij wel ingehakt (of is het nog een restant van de depressie). Ik voel me vermoeid en slaap nog steeds veel. Ik geef er nog even aan toe, want ik weet dat dit over gaat. 

Ergens deze week word ik 53. Ik ken spijtgevoelens dat ik niet eerder deze operatie heb laten doen. Ik heb het gevoel dat ik zoveel 'gemist' heb. Mijn overgewicht heeft me weerhouden van uitdagende activiteiten. Ik heb zelfs, volgens mijn gedachten, mijn kinderen tekort gedaan. Zo wilde ik niet met de kinderen gaan zwemmen, omdat ik niet graag in badpak gezien wilde worden. Balspelen op het strand of sporten in het algemeen. Ik vond het verschrikkelijk als ik na 10 minuten al stond te hijgen. En zo kan ik nog veel meer beschrijven als ik dat zou willen, maar weet je... het is verleden tijd. Ik kan het niet meer veranderen. Het is nou eenmaal gebeurd.

Wat ik wel kan doen is er zijn voor mijn kleinkinderen. Ik ga wel met hen zwemmen, sporten, hiken... oma is overal voor in. Wat ik wel kan doen is vanaf nu genieten van alles wat ik heb laten liggen onder de noemer 'ik ben te dik..'. Nee, dik zijn is vanaf nu voorbij. Ook als de weegschaal mocht blijven steken. De kans zit er wel in. Uiteindelijk is deze operatie een hulpmiddel. Maar zelfs dan... mijn gewicht mag nooit meer een reden zijn om dingen die je leuk vindt, niet meer te doen. 

Ik zal trouwens blij zijn als mijn huisarts weer terug is van vakantie. Mijn bloeddruk blijft aan de lage kant. De medicijnen voor hoge bloeddruk slik ik al zo'n 14 jaar. Ik kan er niet zo maar mee stoppen. De medicijnen voor diabetes slik ik niet meer en mijn suikergehalte blijft continue rond de 7,5 mmol. Nog iets te hoog, maar volgens de internist zal deze nog zakken als het gewicht afneemt. 

Verder voel ik me goed. Ik ben gisteren afgestapt van het gepureerde voedsel. Eigenlijk iets te vroeg. 's Middags mijn eerste cracker met smeerkaas en dat viel prima. Zolang ik de tijd maar neem om goed te kauwen. En 's avonds rijst met kalkoen en een (achteraf gezien iets te hete) saus. Ook dat viel goed. Een paar uur later nam ik vanillevla (calcium) en dat viel helaas niet goed. Ik ging misselijk naar bed. Misschien waren mijn ogen iets groter dan mijn maag (letterlijk!). Enfin, ik zal alles moeten uitproberen. Er zal voedsel zijn dat ik goed kan verdragen en ander voedsel dat ik vanaf nu beter uit de weg kan gaan. Het zij zo. 

De wondjes zijn ook goed genezen. Vanavond de laatste prik tegen trombose. Mijn buik zit onder de blauwe plekken. Over een week zal dit ook wel weg zijn. Daarnaast heb ik mijn steunkousen inmiddels ook al uitgedaan. Bijna is alles weer normaal....

Er gebeurt nogal wat in mijn leven. Het lijkt alsof ik met deze gastric bypass opnieuw mag beginnen. En het gekke is, nu ik mijn jasje met vet verlies, lijkt het alsof ik mezelf 'opschoon'. Het uit zich ook in mijn huis. Afgelopen weekend hebben hubbie en ik de kamer veranderd en alles is schoongemaakt. Elk hoekje hebben we gehad. Mount Washmore, ofwel mijn berg wasgoed is er door gedraaid en het lijkt alsof de hoeveelheid huishoudelijk werk beter behapbaar is. 

Ik weet niet of het herkenbaar is, maar als mijn hoofd 'op orde' is, dan uit zich dat in mijn huis. Dan is mijn huis ook weer meer leefbaar, schoner en gezelliger.
En andersom werkt het ook. Als mijn huis opgeruimd is, dan lijkt er ook meer plek in mijn hoofd. 

Enfin, de status quo op dit moment is dat ik weer zin heb om een en ander weer op te pakken. Ik heb zin om naar buiten te trekken. Ik wil weer genieten, ik wil bewegen, ik wil onder mensen zijn, ik wil studeren, ik wil lezen, ik wil hobby-en, ik wil koken, ik wil weer naar school (opleiding), ik wil werken, ik wil.. ik wil... ik wil....  LEVEN!

3 opmerkingen:

  1. Ja idd dat laatste zinnetje ik wil leven!!!
    Liefs petla

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat ben jij vooruit gegaan zeg. Zo ondernemend, zo positief, zelfs vrolijk. Ken je nog van WW medio 2011. Veel succes met alles wat je onderneemt. ellieke eseverijnshome@hotmail.com

    BeantwoordenVerwijderen