Dag 6: Gedachten foppen...

1986 - mijn 1 1/2 jarige zoon en ik

Gewicht: 115,8 kg

Ook vandaag was mijn bloeddruk voor mijn doen erg laag. Ik voel het in mijn hoofd en lijf. Ik sta niet helemaal vast op mijn benen. Heb neiging tot wegzakken of flauw vallen. Voelt niet lekker.... 

Mijn huisarts is met vakantie. Het ziekenhuis verwijst me in eerste instantie naar een vervangend arts, omdat hij/zij mijn gegevens kan inzien. De vervangend arts maakt zich er niet al te druk over. "Lage bloeddruk kan geen kwaad..." - O nee, ook niet als je alleen thuis bent en steeds neiging hebt tot flauw vallen. Lijkt me niet erg verantwoord. Enfin, uiteindelijk nam ze de beslissing om een van de twee medicijnen te laten vervallen. Laten we hopen dat dit helpt. Heb ook mijn eigen verantwoording genomen; mijn zus komt vanmiddag langs. Ben vanmiddag dus niet meer alleen.

Verder gaat het goed met me. Ik eet met regelmaat en probeer zo veel mogelijk te drinken, inclusief de bouillon voor het zoutgehalte.

Waar ik vandaag aan moest denken is hoe ik er 10/20 jaar geleden uitzag. Ik was sportief en slank. Ik zal rond de 70 kg gewogen hebben en toch stond ik vaak voor de spiegel omdat ik mezelf 'zo dik' vond. Ik vond dat ik dikke billen had en een buikje. Soms maakte zich er een schaamtegevoel van mij meester, vooral als ik me vergeleek met mijn buurvrouw die zoveel 'slanker' was nog dan ik. Dit schaamtegevoel zorgde ervoor dat ik ging lijnen. De ene keer het brooddieet, de andere keer het Mayo-dieet, om vervolgens van een 1000 caloriendieet over te stappen naar een 0-caloriendieet (onder controle van een arts). 

Als ik de foto's van toen terugkijk dan kan ik totaal niet begrijpen hoe mijn gedachten mij er zo van hebben kunnen overtuigen dat ik te dik was. Zelfs nadat ik de ziekte van Pfeiffer had gehad (6 maanden thuis geweest en zoveel afgevallen dat ik op een anorexiapatient leek) vond ik nog dat ik te dik was. Ik was  18 jaar in die tijd en moet onder de 60 kg gewogen hebben. En nog was ik niet tevreden. 

Misschien is het goed om voor mezelf te onthouden dat niet alles is wat ik denk dat het is. Mijn gedachten foppen me. Het is goed te onthouden om mijn gedachten dus te checken en mezelf af te vragen naar wiens maatstaven iets al dan niet goed is. Misschien is het goed om voor mezelf niet altijd die lat zo hoog te leggen en meer te luisteren naar mijn lichaam. Wat zij goed vindt is beter voor me, dan wat ik vind dat ze moet zijn. 

Het is voor mij belangrijker om me bezig te houden met mijn gezondheid, dan met mijn gewicht. Al kan ik 'het afvallen' niet helemaal uit mijn systeem krijgen.  Een gezond BMI houdt immers in dat er nog zo'n 40 kg af moet. Ik kom er niet om heen dat gewichtsverlies mij zal helpen bij het creëren van een gezond lichaam. Zo merk ik bijvoorbeeld al dat ik nu al een stuk 'lichter' de trap op en af loop. Zo'n goed gevoel!

Mijn gedachten nu hebben nog steeds de neiging om te oordelen over mijn overgewicht en/of mijn lijf. Het feit dat ik de stap heb genomen om drastisch in te grijpen maakt dat mijn gevoelens nu wat 'uit hun doen zijn'. Ik zit in een fase dat de positiviteit het wil overnemen van al die negatieve klanken. Dat creëert wat verwarring. De positieve klanken zijn echter van harte welkom. Dat is wat ik wil zijn, dit is wat ik wil horen in mijn hoofd. De acceptatie.... het is goed zo! En 'Het is wat het is - en ook dat is goed zo'. 

Zo, nu snel de douche in (wat ik een beetje eng vind, gezien mijn bloeddruk) - maar goed, ik zou niet willen dat mijn zus mij een 'stinkdier' vindt..  Als dat zo is, zal ze dat niet onder stoelen of banken steken.... (smile) en dat willen we niet!