Een leven lang fit

Na de laatste blogpost heb ik twee maanden lang verkeerd tussen wal en het schip. Een deel van mij beseft heel goed dat het extra gewicht mij geen goed doet en en een ander deel van mij zat bij de pakken neer. Ik was het zo zat om altijd maar weer te moeten nadenken over wat kan en wat niet kan. Zat vanwege de schuldgevoelens als ik me had laten gaan en frustratie en boosheid als ik weer een extra kilo noteerde in mijn 'weight-journal'. Ik wilde niet meer.. de drang en de vraag naar zoetigheid hadden mij in de ban. Ik had geen idee meer wat ik moest doen om op een natuurlijke wijze met eten om te gaan. Het ene moment at ik niet en het andere moment at ik weer te veel.

Er is momenteel iets veranderd. Tijdens de vakantie, begin deze maand, samen met mijn zoon, schoondochter en onze kleine meid, heeft mijn schoondochter gekookt. Mijn zoon en zij volgden de principes van het 'Leven lang fit-dieet', dat inhoudt dat je 's ochtends alleen fruit eet. En de andere maaltijden bestaan voornamelijk uit groenten. Of groenten met eiwit of groenten met koolhydraten. Een combinatie van alle drie (dus groenten, eiwit en koolhydraten) is uit den boze. 

Twee weken voor mijn vakantie had ik een gesprek met mijn huisarts. In het belang van mijn gezondheid moet ik gewoon afvallen (vanwege de dreigende hoge suikerspiegel in mijn bloed) en ik heb met hem overlegd of een maagoperatie voor mij dan uiteindelijk niet DE oplossing is. Mijn huisarts begrijpt mijn dilemma en is het met mij eens dat dit, gezien mijn BMI, een hulpmiddel zou kunnen zijn. Maar voor ik een definitieve beslissing ga nemen, stelde hij voor om het nog een keer met een diëtiste te proberen. De dame in kwestie zou van wanten weten en als het met haar niet lukt, dan lukt het met niemand meer... We hebben afgesproken dat ik tot eind december met haar aan de slag ga en als ik dan nog niks ben afgevallen of echt te weinig, dan hak ik de knoop door. Dan moet het op een drastische manier... Niet dat ik voorstander ben van het snijden in mijn lijf.. !

De dietiste is een aardige, maar pittige tante. Samen hebben we een eetlijst opgemaakt, waarmee ik aan de slag kan gaan. Het is goed te doen. In principe staat er praktisch niets op wat ik niet mag eten, maar uiteraard is mate en balans het toverwoord. Het ging redelijk goed, echter, de drang naar zoetigheid bleef bestaan. Dat eeuwige gevecht... ik word er zo moe van. Letterlijk, want al die suiker maakt me moe.

Tijdens die ene week in Frankrijk kwam ik tot de ontdekking dat ik helemaal niet taalde naar zoetigheid. Ik was voldaan na iedere maaltijd en had totaal geen behoefte aan tussendoortjes. Kwam dat omdat mijn brein bezet was door activiteiten die we gepland hadden? Kwam het omdat mijn verlangen bevredigd werd? 

Ik denk dat ik het weet... Ik vermoed dat een dagelijkse, regelmatige inname van koolhydraten de boosdoener is van mijn verlangen naar zoetigheid. Ik heb bemerkt dat, als ik groenten met eiwitten eet, dan ik 1) veel minder hongergevoelens ken en 2) mijn verlangen naar zoetigheid uitgebannen word. 
Bij mijn terugkeer heb ik mijn diëtiste gesproken en ook zij kan staan achter mijn beslissing om een leven-lang-fit-dieet te volgen. Nou ja, eigenlijk is het geen dieet, want je mag alles eten. Het enige waar je op moet letten is wanneer je eet en welke combinaties je eet.

Afgelopen week was ik drie kilo afgevallen.... Het voelde goed! Eindelijk zit er weer schot in de zaak. Daarnaast voel ik me, door al die groenten en fruit, ook minder opgeblazen, want ja, mijn darmen werken veel harder dan normaal. Bovendien leef ik in de wetenschap dat al die groenten en fruit mij ook helpen mijn weerstand te verhogen en dat is in de winter natuurlijk ook mooi mee genomen.

Mijn afvalrace heeft een nieuwe wending genomen. Weight Watchers is voor mij passé. Niet omdat ze niet goed zijn, maar wel vanwege mijn portemonnaie.  Eind december/begin januari zal ik opnieuw evalueren en ik hoop dat ik dan kan aangeven dat ik minimaal 5 kilo kwijt ben. Zo niet... dan gaan we een afspraak maken met de obesitaskliniek.

Voor meer info: 'Een leven lang fit'  door Marilyn and Harvey Diamond

Reflections

Inmiddels alweer twee maanden verder en minimaal twee kilo zwaarder. Ik durf niet meer op de weegschaal te staan. In de afgelopen maanden heb ik bijzonder weinig aan beweging gedaan en ik heb de teugels laten vieren wat betreft suikers en vetten.

Ik weiger om mezelf te beklagen, immers ik ben zelf verantwoordelijk voor wat ik al dan niet doe. 

Begrijpen doe ik mezelf niet. Want niet alleen wil je als vrouw er (wat) strak(-ker) uit zien. Ik wil ook graag soepeler bewegen en daarnaast wil ik graag een lang leven. 

Afgelopen maand werd ik met de neus op de feiten gedrukt. Een jong leven kan zomaar eindigen. En ik besef misschien dan wel dat niemand mij een garantie kan geven dat als ik gezonder zou leven en minder kilo's zou hoeven te dragen, dat ik dan mijn 99ste verjaardag ooit zal halen, maar toch... door niet zo gezond te leven en al die extra kilo's... Het leven wordt er niet gemakkelijker op.

Op geestelijk vlak stel ik me continue de vraag wat de reden is dat ik, tegen beter weten in, toch blijf snoepen. Dat ik tegen beter weten in, nog steeds te veel eet en niet gevarieerd genoeg eet. Is het omdat ik een 'gat' vul? Is eten/snoepen mijn troost? 

Ik heb dat lang gedacht, maar sinds ik beter in mijn vel zit had ik verwacht dat mijn eetpatroon langzaam aan ook zou veranderen, maar dat is niet het geval. 

En weet je, eigenlijk vind ik voedingsleer interessant en eigenlijk hou ik van koken (al ben ik er echt niet goed in) en een diëtiste kan mij maar weinig meer vertellen. En toch kies ik steeds (on-)bewust voor zaken die helemaal niet goed voor mij zijn.

Op zulke momenten hoor ik Dr. Phil in mijn oor schetteren 'Wat levert het je op?' Een mens doet blijkbaar niets zonder dat je er voordeel van hebt. Maar ook hier moet ik verstek gaan... wat levert het me op? Kortstondig plezier... maar nauwelijks meer een bevrediging.

Afgelopen week kwam ik een boek, onderin mijn boekenkast tegen. Een boek dat ik als 13-jarige gelezen heb en dat een behoorlijke indruk op mij had achtergelaten. Een dagboek van een verslaafd Berlijns meisje Christiane F.
Ik heb het boek opnieuw gelezen met volwassen ogen, nu. Altijd weer die terugval, altijd weer opnieuw proberen om clean te worden...... 
Hoe herkenbaar! 

Hoe herkenbaar... mijn zucht naar suiker is voor mij als haar zucht naar heroïne. Voor de lezer misschien niet te vergelijken, maar ik besef maar al te goed dat als ik door ga met wat ik doe, dat mijn huisarts mij spoedig zal vertellen dat ik een diabeet ben. En dat... is net zo dodelijk als drugs. Herkenbaar ja... maar niet nieuw! Ik weet sinds lang dat ik verslaafd ben, maar er is geen afkickcentrum voor suikerverslaafden, dus waar kan ik naar toe? Waar kan ik afkicken van mijn verslaving?

Vandaag sprak ik mijn vriendin, die een zelfde soort probleem met gewicht heeft als ik. We beloofden elkaar dat we weer beter ons best gaan doen. En echt... ik was vast besloten.......Om een uur later, na een lange fietstocht, mezelf te verwennen met een groot ijsje! 

Nu ik op de dag terug kijk, vraag ik mezelf dan ook af 'Waarom doe je dat nou? Een waterijsje zou ook goed zijn geweest of een vers stukje fruit doet ook wonderen na zo'n inspanning'.  

Nou hoef ik mezelf ook niet alles te ontzeggen; dat houd ik toch niet vol. Maar om gelijk een groot roomijsje te nemen.....Ik leer het nooit! 

Of toch wel? 

Ik geef niet op - ik ga het weer proberen!

Keuzevrijheid

Er is vandaag iets gebeurd dat mij diep geraakt heeft, waardoor ik pijn en verdriet voel. Ik wil niet uitweiden over het onderwerp, omdat het te persoonlijk is. Waarom ik het wel opschrijf en het met u deel, heeft te maken met het feit dat ik mij twee uur geleden nog op de rand van de afgrond voelde staan. De grond werd onder mijn voeten vandaan gehaald. En nu twee uur later ben ik redelijk in balans.

Nu moet je weten dat ik gisteren een 'pyamaparty' voor jonge meiden hier in ons huis heb gehad en overal nog opengebroken zakken met chips of zoetigheid te vinden is. Ik voelde de onweerstaanbare drang om al die zakken naast me te leggen en mezelf weer te bedruipen met zoete en zoute levensmiddelen dat totaal geen voedingswaarde kent.

Maar weet je, ik heb mijn loopschoenen aangedaan en ben gaan wandelen. De eerste kilometers voelde ik me gespannen en liep ik letterlijk met mijn vuisten dicht. Klaar om een vuistslag te geven aan de eerste de beste dikke boom. Boven op de dijk, wilde ik alleen maar sneller en sneller. Het verlangen om hard te lopen was zo groot dat ik er aan toe gaf. Ik ben gaan lopen en lopen en lopen... Het leek of ik niet moe werd. Mijn benen en heupen deden precies wat ze doen moesten.

Dit tafereel herhaalde zich drie keer en toen een uur later mijn huis in zicht kwam, voelde ik me anders dan toen ik het huis verliet.Mijn emoties waren meer en meer in balans. En mijn verlangen naar zoet of zout was onder controle.

Het gaat er niet om dat ik nu trots op mezelf ben, maar ik ben opgelucht, vreselijk oplucht omdat ik eindelijk een andere keuze gemaakt te hebben dan vreten.

Yes I can

Vorig jaar rond deze tijd was ik vast besloten om serieus van start te gaan. Ik zag mezelf rond de Kerst met een nieuwe, strakkere, minder-maat-jurk. Ik was super gemotiveerd en mondjesmaat verloor ik wekelijks gewicht. Er was slechts een groot probleem... ik 'zat niet lekker in mijn vel'. Een enorme depressie had zich van mij meester gemaakt, waardoor normaal functioneren nauwelijks meer een haalbare kaart was. 

Mijn werk leed er onder en al gauw zat ik thuis vanwege een burnout. Helemaal op! Alles voelde gespannen en benauwend. Niet zo gek want er was totaal geen vrije ruimte meer in mijn lijf en geest. 

Op een of andere manier lukte het mij gewoon weg niet om me te kunnen blijven focussen op een gezonde(re) levensstijl, met alle gevolgen van dien. Vooral chocola voelde als troost op dagen dat ik echt niet meer zag zitten.

Wat mij uit de diepe afgrond haalde, was vooral het wandelen. Vorig jaar hadden we mooier weer dan dit jaar, dat maakte het wat makkelijker. Ik begon met een klein blokje in mijn woonomgeving.. iedere dag op ongeveer hetzelfde tijdstip. Ik merkte dat het lopen mij ruimte gaf. Ik genoot van de kleine eendjes, kleine kinderen en de natuur die begon te bloeien. Doordat ik geen muziek meenam, was ik alleen met mijn gedachten. Soms scary, maar het gebeurde ook dat mijn hoofd voor een paar tellen even gewoonweg leeg was. Dat overkomt mij zelden, maar al lopende gebeurde het. Ik nam dan een diepe ademhaling en liet de spanning los, al was het maar voor even.

Het wandelen werd een punt om iedere dag naar uit te kijken. Mijn lichaam ging er om vragen... ook al was ik moe. Ik werd onrustig als ik die dag niet mijn loopje had gehad. Soms stuurde hubbie mij naar buiten, omdat HIJ zenuwachtig werd van mijn gedraai. Zeker op dagen dat het regende. Uiteindelijk liep ik een uur of langer per dag. Ja, ik kwam moe thuis, maar in het totaalplaatje merkte ik dat ik beter in mijn vel ging zitten en dat ik weer meer dingen tot stand kon brengen. Het lusteloze in mij verdween.

Toen ik in december geblesseerd raakte (een totaalplaatje van een verkeerde houding, verkeerd tillen, spanning in mijn spieren, etc.) en ik niet of nauwelijks meer kon lopen, verloor ik ook geen gewicht meer. Ik bleef geruime tijd op hetzelfde gewicht staan en uiteindelijk verloor ik alle interesse voor mijn lijf. Het deed immers toch niet wat ik wilde....

Maar ja, toen ik in vijf maanden tijd ook weer vijf kilo rijker dreigde te worden, realiseerde ik me dat ik op de blaren zat en dat ik een definitieve beslissing moest nemen. Of, ik accepteer mezelf zoals ik ben, met overgewicht en al en ik stop met zeuren OF ik ga er weer opnieuw tegenaan en probeer er het beste van te maken. Ik koos voor het laatste en ik merk dat het me beter af gaat dan vorig jaar. Ik zit beter in mijn vel. Heb meer energie. Plus, doordat ik drastische veranderingen heb aangebracht in mijn leven (een carrière-switch) weet ik ook weer waarvoor ik het wil doen. Nee, niet voor de maatschappij, ook niet voor mijn hubbie en ook niet vanwege mijn gezondheid. Al spelen al deze factoren uiteraard wel een rol, maar het werkelijke doel, voor mij persoonlijk, is om weer in mezelf te geloven dat ik het kan. 

Al jaren en jaren maak ik mezelf wijs dat de reden van overgewicht een bepaalde reden had. Mijn opvoeding, mijn teleurstellingen, omdat ik niet van mezelf hield, etc. etc. Ik ben zover dat ik inzie dat al deze overtuigingen me geen moer geholpen hebben. Ik bleef lekker in mijn comfortzone... Al die overtuigingen heb ik onder de loep genomen. Het is voor mij duidelijk, gewoon zwart/wit... het is wat het is en als ik daar verandering in WIL brengen, dan zal ik het zelf moeten doen. En al mijn beperkingen voor lief moeten nemen. 

Uit een comfortzone stappen is nooit fijn. Het kost altijd een zekere prijs... maar uiteindelijk betaal je niet langer meer de prijs, maar ontvang je de prijs voor al je moeite en je doorzettingsvermogen. Ik hoop dat ik deze gedachten vast mag blijven houden!

Eerlijk is eerlijk

Ik had me voorgenomen om heel eerlijk tegen mezelf te zijn. Geen gesjoemel meer en zaken niet verbloemen. Dus ook deze keer ga ik met de billen bloot...

Vol trots heb ik maandag verteld dat ik 1,5 kilo was afgevallen. Ik had er die week ook echt moeite voor gedaan en vond het dus ook terecht dat mijn vriend, de weegschaal, mij prees voor mijn werk. 

Vol goede moed wilde ik deze week verder gaan waar ik gebleven was, echter.... In het weekend vond ik dat ik minder nauw hoefde te kijken, ik had immers mijn  Weight Watcher's weekextra's nog. Maandag calculeerde ik in het weekend... en op dinsdag ben ik niet consequent geweest in mijn gedrag. Ik had geen planning gemaakt voor mezelf en ik had niet de juiste boodschappen in huis. (Soms is mijn huishouding lichtelijk chaotisch) en toen we 's avonds bij vrienden gingen eten, heb ik mij laten verleiden tot een rootbeer-float (rootbeer met roomijs). Ka-tjing... dat telde aardig door in mijn dagtotaal.

Mezelf getroost met de gedachten dat er een nieuwe week was begonnen en dat mijn nieuwe weekextra dit wel kon verdragen. Met enige opluchting kroop ik gisteravond in bed. Vanochtend startte ik met frisse moed. Alles ging goed, tot..... ik eind middag terug reed van de opleiding naar huis en mijn auto afsloeg en niet meer wilde starten! Hubbie heeft weliswaar het probleem gefixt, nadat ik hem gebeld had en hij mij met zijn auto kwam ophalen. Het wilde echter wel zeggen dat we veel en veel te laat thuis kwamen en we allebei geen zin hadden om nog te koken. En hier komt mijn valkuil.... de patatzaak, een paar straten verderop is altijd bereid ons bij te staan. 

Kon ik op dit soort momenten zou maar gewoon voet bij stuk houden en ter plekke een alternatief verzinnen! Pas als ik al mijn punten optel in mijn dagboekje, dan realiseer ik me dat ik het beter niet had kunnen doen. 


Ik voel me zo'n slappeling!

Ik heb nog een klein restantje weekextra's, die ik liever had willen gebruiken voor gezondere dingen. Misschien kan ik het compenseren door de rest van de week ECHT rustig aan te doen en de extra mijl te gaan.... meer bewegen, extra sporten. 

Nou ja, ik verwacht niet al te veel van a.s. maandag. Als ik niet ben afgevallen maandag, dan is het mijn eigen schuld. Dikke bult!!

Minus anderhalve kilo

Tweede Pinksterdag. Er is geen cursus vandaag, dus ben ik thuis maar weer bovenop mijn 'vriendje' gestapt. Deze keer met mijn ogen wijd open. Ik wist dat ik gewicht kwijt zou moeten zijn. Ik merkte het aan mijn broek(en) en ik merkte het aan het traplopen.

 

Het verschil met vorige week (gewicht op mijn eigen weegschaal) was anderhalve kilo. Het verbaasde me nogal dat anderhalve kilo al zoveel uit kan maken op je gemoed. Dan wil ik wel nagaan hoe het zal zijn als de komma een plaats verschuift. Ik wil wel eens weten hoe het voelt als de weegschaal 15 kilo verschil aangeeft.

Ik ben blij met het verlies van de eerste drie pondjes. Het voelt lekker. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik er ook mijn best voor heb gedaan. Niet dat ik het moeilijk vond. Integendeel, ik begin het steeds leuker te vinden om nieuwe recepten op te zoeken. 

De ontbijt-recepten en de recepten voor de avondmaaltijd vind ik niet zo moeilijk, maar ik kan mijn draai niet vinden in de lunchgerechten. Ik weet dat ik niet alles in een keer onder de knie hoef te krijgen en dat ik beetje bij beetje er ook zal komen. 

In het begin van de week verliep alles op rolletjes. Ik heb exact gedaan wat ik gepland had, maar later in de week, raakte ik de draad kwijt. De boosdoeners zijn de vrije dagen plus de hoge temperaturen. Op een of andere manier heb ik ritme nodig om mijn planning gestand te kunnen doen. 

Wat ik overigens erg leuk vind is dat een vriendin mee wil gaan naar de WW-avond. Ook zij wil graag wat overtollige kilootje kwijt, om als slank(ere) den naar het huwelijk van haar dochter in Amerika te kunnen gaan. Ben heel benieuwd hoe zij het gaat doen. Ik kijk er naar uit om met haar ideetjes te kunnen wisselen. 

Zo, morgen weer een normale dag... ik denk dat ik er weer een koolhydraatloze dag van maak. Ik heb bemerkt dat het mij helpt om mijn verslaving aan suiker onder controle te krijgen. 

Een onvoorwaardelijke liefde

"Ik wil 'm nooit meer zien", riep ze vorige week, maar vandaag is hij weer haar beste vriend. Het is de story of his life. Vandaag keek ze weer met een blijde lach naar hem. Hijzelf is verbaasd over het effect dat hij op vrouwen heeft. Terwijl zij weer tevreden over hem is, is zijn andere vriendin gefrustreerd en boos op hem. Vrouwen!

Hij is geduldig en hij blijft trouw aan zichzelf. Laatst bleef ze staan met haar ogen dicht. Gefronst keek hij haar even aan en wachtte totdat zij de moed had haar ogen te openen. Hij glimlachte, toen hij eindelijk in haar mooie, bruine ogen kon kijken, terwijl ze met een zucht van opluchting hem de rug toekeerde. Zoveel anders dan de laatste keer kon het toch niet zijn, waarom zo theatraal? Hij houdt van ze, maar echt begrijpen zal hij ze nooit, die vrouwen.

Hij is zelf niet bepaald de knapste en eigenlijk is hij maar een huismus, want veel buiten komen doet hij niet. Toch neemt hij zichzelf zoals hij is. Zijn broers lijken op hem. Ze hebben zo'n beetje allemaal hetzelfde gezicht. Al heeft hij ontdekt dat de volgende generatie veel handiger is dan hij, Hij had gedacht opa de loef af te steken, toen de roterende schijf vervangen werd door digitale cijfers. Opa had gemopperd en gesproken over milieu-vervulling."Al die batterijen..!"

Waar hij verdrietig van wordt is wanneer hij die lieve, warme vrouwen (en soms ook mannen) ziet die hem zien als het ultieme geluk. Alsof het gewicht het meest belangrijke is in een mensenleven! Aan de andere kant vindt hij het prachtig dat hij deel uit mag maken van zoveel vrouwen die hun gezondheid onder de loep genomen hebben, Hij heeft de feestvreugde meegemaakt van vrouwen die hun doel bereikten.

Er zijn tijden geweest dat hij ergens diep in een kast werd opgesloten. En iedere keer als er licht verscheen door de kastdeuropening, vatte hij nieuwe hoop, want hij wilde haar zo graag coachen,deel blijven uitmaken van haar leven. Het kon hem niets schelen als ze hem uit pure frustratie onder haar bed schopte, maar opsluiten in een kast.... o mannn, dat is niet te harden. Maar het meest is hij blij voor haar, want ze heeft de moed weer opgepakt om opnieuw te beginnen.

Hij zal haar altijd blijven dragen, nu, wellicht zuchtend en kreunend... maar daar laat hij haar niets van merken. En ook straks, wanneer haar rondingen wat afgenomen zijn. Hij kent haar en weet dat ze nooit die magere lat zal worden van vroeger, maar voor hem maakt het niets uit. Hij houdt van haar zoals ze is. 

Hij, haar oude weegschaal, heeft een onvoorwaardelijk liefde voor haar! Echt onvoorwaarlijk!!

De eerste pondjes..

De eerste pondjes lijken er toch al af te zijn. Ik ben veel vocht verloren door de koolhydraatloze dag van afgelopen maandag en dat geeft al een goed gevoel. Dat ik de weegschaalcijfers zag dalen, vanochtend, motiveerde mij om vooral door te gaan met tellen, want zo zegt mijn engeltje op mijn schouder: 'Je bent op de goede weg'.

Lastig was het feit dat ik vandaag de hele dag van huis was en ik min of meer afhankelijk was van de lunch die geserveerd werd. Achteraf bedacht ik dat ik ook van thuis wat mee had kunnen nemen...  Het Weight Watchers-systeem houdt echter rekening met dit soort dagen en er is nog geen vuiltje aan de lucht, aangezien ik binnen de perken van mijn puntentelling gebleven ben.

Waarmee ik de meeste moeite heb is niet de puntentelling, dat heb ik zo onder de knie, maar het bijhouden van de zogenaamde fitformules. In dit schema houdt men bij hoeveel water je drinkt op een dag, de hoeveelheid groenten en fruit, calcium en goede vetten.

Ik vind het erg moeilijk om twee liter water te drinken en de hoeveel groenten en calcium in te calculeren. Fruit gaat nog wel, maar groenten... En niet dat ik het vies vind. Helemaal niet - maar ik moet er aan wennen om bij iedere maaltijd wat groenten erbij te nemen. Ik ben eigenlijk meer een boterham-met-kaas-type. En dat moet gaan worden een boterham-met-kaas-tomaat-en-komkommer-type bijvoorbeeld. Het is een kwestie van bewuster je ontbijt en lunch klaar te maken. Het dinner heeft al wel mijn aandacht (meestal), dus daar zal het niet in zitten.

Zo, dit was even een updaatje... 

Een nieuwe start..

Een jaar en meer dan -tig blogverhalen verder en weer terug bij af! Nou mensen, mijn blog is allesbehalve motiverend! Absoluut geen succesnummer... Behalve als het gaat om het opstaan na het vallen. Ik ben een ster in het WEER opnieuw beginnen.

Vorig jaar rond deze tijd ben ik begonnen met Weight Watchers en ben beetje bij beetje afgevallen. Ik heb het hardlopen en de fun van sporten ontdekt, ondanks het feit dat ik onder de noemer obese val. Echter, rond Kerst was ik dusdanig geblesseerd, dat ik niet of nauwelijks meer kon lopen. Ik heb mijn sporten voor een half jaar naast me neer moeten leggen. En tot mijn grote, grote spijt moet ik bekennen dat ik ALLES wat ik kwijt was in 2011 er weer netjes bijgekomen is.

Sinds vorige week heb ik het sporten weer wat kunnen oppakken en ik heb besloten een combipas van Weight Watchers aan te schaffen. Wekelijks naar de cursus te gaan (tot ik het weer zat ben) en weer mijn punten te gaan tellen. 

Ik ga niet roepen 'Ik ga er voor'... ik ga ook niet vertellen dat ik super enthousiast ben. Het is een keuze die ik maak met mijn verstand, omdat ik weet dat als ik zo door ga, ik waarschijnlijk diabetes, type 2 zal krijgen. Ik wil graag gezond zijn, vitaal zijn en een langer leven hebben, al is het maar op mijn kleinkind(eren) op te zien groeien. 

Mijn weegdag is maandag. Ga morgen op mijn eigen weegschaal staan (waar is ie eigenlijk????) en ik hoop na het weekend al een minnetje aan te kunnen geven. 

Locomotief

Je ziet ze tegenwoordig eigenlijk niet meer. Hooguit op de Dordtse stoomdagen. Dan puft hij nog met frisse moed over het spoor van de NS. Mocht je vergeten zijn dat de stoomdagen er zijn dan word je er vanzelf weer aan herinnerd. Geheel Dordrecht en Zwijndrecht kan de stoomfluit horen, voor een heel weekend lang. Schitterend....

Als zo'n locomotief van het station vertrekt, dan gebeurt er het volgende zodra de conducteur een startsein geeft door middel van een kort fluitsignaal. En dan is het even afwachten. Vervolgens word je als passagier een keer of drie van je stoel gewipt, want het locomotiefje gaat schokkend van start. Om vervolgens heel langzaam op gang te komen. Voor lange tijd denk je dat er geen beweging in komt, maar dan ineens merk je dat het station, buiten, langzaam aan je voorbij trekt. Het duurt even, maar als hij dan eenmaal op gang is, dan val je praktisch in slaap van het gestage ritme van de wielen.

Als de trein eenmaal op gang is, dan is hij ook niet meer te stoppen! Tjoeke-tjoeke-tjoek - hij werkt zichzelf behoorlijk in het zweet. De stoom komt er aan alle kanten uit! Ieder beleeft plezier in de snelheid die hij maakt en de machinist geeft, van pure blijdschap, een stoomsignaal, zodat iedereen weet dat de locomotief op topsnelheid is.

Bergje op is dan weer een ander verhaal... met veel pijn en moeite weet de locomotief de top te bereiken en triomferend vervolgt hij zijn weg omlaag....

Ik ben net zo'n locomotief....Ik denk dan aan sporten en weer bewust eten, zoals ik in mijn vorige blog aangaf. In het begin lijkt het net of ik nauwelijks op gang kom. In de eerste week begon ik schokkend - dan weer niet, dan weer wel.... Afgelopen week kwam ik traag op gang.... Deze week gaat het bewegen al een stuk beter. Ik weet, dat als ik doorga zo, als ik eenmaal op gang kom.... dan ben ik niet meer te houden en komt de stoom er aan alle kanten uit!

Mijn grote wens is dat ik mijn sportprestaties binnenkort kan vergelijken met de TGV... binnen een paar uur hetzelfde resultaat - waar de gewone passagierstrein wel vijf uur over doet.
Maar goed, voorlopig doe ik het nog even als een stoomlocomotiefje en dat heeft ook zo zijn charme.

Maandag ga ik beginnen...

'Maandag ga ik beginnen!'
Hoe vaak ik dit al niet tegen mezelf gezegd heb. Zojuist evalueerde ik de afgelopen weken en ik hoorde het mezelf weer zeggen....'Nee echt, maandag ga ik echt weer beginnen'.Op het moment dat ik me realiseerde wat ik zei, schoot ik in de lach.Want waarom wachten tot maandag? Als ik het echt wil, dan kan het toch ook vandaag?

De planning van half april met betrekking tot het meer bewegen is niet helemaal verlopen zoals ik het graag had gewild. Een verkeerde planning, afspraken die er tussendoor kwamen en onverwachte gebeurtenissen maakten dat ik niet op alle dagen wat aan sport gedaan heb. Nou kan ik daar vreselijk over in zitten, maar dat doen we deze keer niet! Jammer - het was leuk geprobeerd en ik ben blij met de dagen dat het wel lukte!

Ik heb voor mezelf ook ontdekt dat als een activiteit niet op een vast tijdstip gepland wordt, dat ik sneller de mist in ga. Je kan jezelf wel voornemen om dagelijks te bewegen, maar voordat je het weet is de dag weer om en ben je nog niet naar een zwembad, sportschool of naar buiten geweest. Daar gaan we verandering in brengen.

Een lieve vriendin inspireerde me door middel van haar blog. Ze heeft deze maand uitgeroepen als de maand van de uitdaging (super-challenge 2012). Ze heeft de lat voor zichzelf wat hoger gelegd op verschillende fronten en gaat er voor.

Ik ben mijn eigen coach en ik daag mezelf uit...  Deze keer wil ik het goed doen!

En nee, ik wacht niet tot maandag, ik begin vandaag......

De knop moet om!

Waar ik ook kom, er is altijd wel iemand die mij laat weten dat hij/zij lijnt.
k lijk het aan te trekken...
Ik vraag er niet om, maar mensen vertellen mij 'spontaan' welk dieet ze volgen.
Hoeveel kilo ze kwijt zijn.
De reden van het lijnen.
Wat ze vooral niet eten en wat ze wel nog mogen...
Ennuhh... is het niks voor jou?
Moe word ik er van.

Sommigen van hen, zijn net als ik... van alles geprobeerd, succesvol afgevallen om na verloop van tijd weer alle kilo's erbij te krijgen. Ik kan voorspellen dat zij ook deze keer de kilo's niet blijvend zullen verliezen. Dat heeft alles te maken met het feit dat de levensstijl niet veranderd wordt.De nadruk wordt gelegd op voedsel. En dat heb ik wel geleerd dat dat niet werkt. Althans niet voor mij.

Mijn levensstijl zoals deze nu is, werkt ook niet... dus de knop moet wel om!

Ik heb nu mijn Joker ingezet op sporten. Voor volgende week een planning gemaakt om iedere dag iets aan sport te doen. En ik ga het leuk maken voor mezelf. Niet elke dag in een sportschool... en om mijn heup te bezwaren wissel ik zo veel mogelijk af. Afwisselend, twee dagen zwemmen, twee dagen wandelen en twee dagen naar de sportschool. Verder heb ik een planning gemaakt dat ik vanaf mei een keer in de week ga proberen om voorzichtig hard te lopen. En ook dat wens ik op te bouwen. Waarschijnlijk zal het wandelen dan komen te vervallen, op den duur.

In het boek 'Een leven lang fit' heb ik ook wat informatie gehaald over anders eten. Ook hiermee wil ik aan de slag. Niet alles in een keer, maar geleidelijk aan... babysteps. Maar daarover de volgende keer meer.

Geen woorden nodig

Clinic - or not to clinic

Eerst moest ik bedenken waar ik 'm ook alweer gelaten had.

Nadat ik 'm gevonden had, blies het stof van zijn buikje.

Vervolgens checkte ik zijn accu.

En met mijn handen voor mijn ogen stapte ik er snel op - keek snel naar het display en stapte er weer net zo snel af... teleurgesteld.

Het gewicht dat ik vorig jaar was kwijt geraakt is er nu weer langzaam maar zeker bij gekomen.

Ben dus weer terug bij af.

Ik ga niet zeggen dat ik niet weet waar het door komt. 

Ik weet het wel.

Weiger om mezelf op mijn kop te zitten.

Ik heb in het vorige jaar bewezen dat ik kan afvallen als ik meer beweeg.

Heb een nieuwe planning... twee dagen wandelen (op den duur misschien weer hardlopen), een dag zwemmen en twee dagen sportschool. Dit moet toch lukken?

Het is nu half april...

Ik geef mezelf drie maanden...

Dan volgt er een evaluatie...

Als ik op mijn verjaardag niet de eerste 5 kilo weer kwijt ben...

As ik mezelf niet tot de orde kan roepen, dan ga ik in gesprek met mijn huisarts.

Ik wil dat hij me dan doorstuurt naar een obesitaskliniek.

Al dan niet voor een operatie..

Het is niet iets waar ik zomaar... een.... twee... drie, voor zou kiezen.

Integendeel.. ik weet dat dit ook veel inzet en moed vereist...

Het is mijn laatste afslag..

Voordat ik volledig opgeef.

Misschien moet ik het boek 'Dromen, durven, doen' nog maar een keer lezen.

Misschien leer ik nog wel eens begrijpen waarom een mens steeds weer opnieuw in zijn/haar oude levensstijl terug valt.

Weg met de weegschaal

In de afgelopen twee maanden ben ik allesbehalve bezig geweest met de weegschaal.Sporten en (hard-)lopen ging niet zo goed als dat ik gehoopt had, omdat de pijn in mijn rug/heup/been steeds weer op komt zetten. Ik blijf wel in beweging, maar niet voldoende om gewicht te verliezen. Op een of andere manier is Weight Watchers ook uit beeld geraakt. Ik kon het tellen van punten en het noteren van wat ik at niet meer opbrengen. Het gevolg van niet intensief bewegen en ongecontroleerd eten heeft wel gevolgen gehad,want mijn broeken zitten weer strakker en mijn buikje is weer boller.

Ik heb echter geen idee wat mijn gewicht is, want mijn weegschaal wordt op dit moment niet gebruikt. Ik wil het niet meer... die strijd om de kilo's. Ik ben het zo ontzettend zat! Niet dat ik mezelf nu toesta om ongecontroleerd veel te eten en te snoepen. Nee, zeker niet, maar ik wil niet langer meer geconfronteerd worden met de harde feiten van een weegschaal.Althans niet wekelijks...

Waar ik me heel goed over voel is dat ik meer en meer in staat ben om met andere ogen te kijken naar mezelf. Ik ben lief voor mijzelf en mijn lichaam. Ik kijk er niet meer na met afschuw, maar eerder met dankbaarheid. Het was een veilige haven voor mijn twee kinderen, die in mijn buik mochten groeien. Mijn lichaam heeft twee kinderen gevoed. Mijn lichaam is een wonder... het loopt, het rent, het houdt mij warm..
Ik heb mijn lichaam niet altijd goed behandeld en zeker niet dat gegeven wat het zo hart nodig had.

Ik houd me op dit moment meer bezig met hoe ik mijn lichaam nu het beste kan voeden. In principe ga ik het karrewiel opnieuw uitvinden, want Weight Watchers heeft het allemaal al voorgekauwd, maar ik wil meer... Ik wil meer weten over E-nummers, ik wil meer weten over zouten en suikers. En alles wat ik zelf opzoek en onderzoek blijft beter hangen en ik maak het mij letterlijk eigen. Ik wil bewust worden van wat ik doe..

Tja mensen, ik ben een laatbloeier. Ik had me er veel eerder mee bezig moeten houden. Het enige excuus dat ik kan verzinnen is dat ik het zooo ontzettend druk had met andere prioriteiten in mijn leven. Het leven is nu eenmaal een kwestie van keuzes maken. En betere voeding stond niet bepaald boven aan mijn lijstje. Ik besef nu meer en meer dat ik lang geleefd heb met het idee dat 'zolang het lichaam functioneert, zoals het moet functioneren dat alles wel goed is'. Nu besef ik dat ik me beter kan voelen. Meer energie kan hebben als ik betere keuzes maak.

In de komende weken ga ik aan de slag met het bestuderen van sites, etiketten en anders koken! Het past wel in het geheel, aangezien er al zoveel veranderd is in een jaar tijd. Ik werk niet meer, ik heb geen kunstnagels meer, mijn haren zijn niet meer gekleurd (ik ben wit-grijs nu) en mijn haren zijn bovendien kort geknipt. Dit gaat over mijn uiterlijk. Men moest eens weten wat er zoal van binnen afspeelt. Ook daar voltrekt zich een proces van verandering... Het voelt goed.

Weegschaal-vrees

Het voelt net zoiets als examenvrees. Je hebt ervoor gestudeerd, ja zelfs uren zitten bloggen.... uh, ik bedoel blokken! En dan toch die zenuwen in je buik. Bang dat je faalt, bang voor de uitslag. Niet zeker genoeg van je kunnen... 
Zo ongeveer voelt het nu in mijn buik.

Deze week stond in het teken van de herstart. Niet alle dagen had ik onder controle. Zelfs vandaag niet. Een rare dag. Ik stapte te laat uit bed, waardoor er geen tijd was voor een gedegen ontbijt. Met als gevolg dat ik tegen lunchtijd uitgehongerd was en in plaats van een broodje, wel twee op kon, plus, plus..... En een tussendoortje van 5 punten, want ach, ik heb geen ontbijt gehad, dus het kan wel lij-en... Tel daarbij op dat ik vrijwel niet/nauwelijks gedronken heb.... En klaar is je disaster!!

En morgen is het weegdag. 
In geen weken heb ik meer op die plaat gestaan
Vanavond even kijken waar ik 'm gelaten heb. 

Aan mijn broeken kon ik voelen dat er wat kilo's bijgekomen waren. Zoals ik al eerder beschreef zat mijn kleding strakker dan anders. Maar morgen is de dag van de waarheid. Dan zal blijken welke schade ik heb aangericht in de afgelopen maand!

Een kleine troost... als je het troost kunt noemen, is dat al mijn medelijners in mijn omgeving in de afgelopen maand ook zijn aangekomen. De last lijkt daardoor minder zwaar om te dragen, maar in werkelijkheid doet het er niet toe of mijn vriendin, mijn zus al dan niet zijn aangekomen. Het gaat immers om het dragen van mijn eigen gewicht. 

Gelukkig gaat het stukken beter met mijn rug. De pijn is niet meer zo erg als een maand geleden. Vorige week heb ik een half uur kunnen fietsen en lopen in de sportschool. Deze week staan er minimaal vier dagen gepland om, al is het maar even, mijn gezicht weer te laten zien daar. Ik weet dat als ik weer meer kan bewegen dat het afvallen beetje bij beetje weer beter zal gaan.

Verder heb ik mijn hubbie zover dat hij samen met mij een uurtje gaat zwemmen. Even wat banen trekken... Alleen het idee al maakt me blij... Als ik maar weer wat meer kan bewegen!!

Zooo... mijn planning voor deze week is voor een groot deel rond. Nu nog de boodschappen in huis halen, morgen.

Op tijd naar bed...

Mijn hubbie en ik nemen ons al weken voor om op tijd naar bed te gaan. Voor ons lichamelijk (en geestelijk welzijn is dit echt beter. Maar, of de duvel er mee speelt, als ik me voorneem iets te doen, dan gebeurt het tegenovergestelde. Niet alleen is er een onbewuste dwarskikker in mij, het tweede probleem is dat ik altijd zo rond bedtijd (ergens tussen tien en elf uur) inspiratie krijg om te schrijven of op een andere manier creatief / bezig te zijn. Zo ook gisteravond. Tot diep in de nacht zaten hubbie en ik op de bank, electronica in de hand en zo onze hersens samen te spannen om hier of daar wat uit te proberen. 

Hubbie en ik hebben weinig strijd met elkaar, maar als het gaat om electronica dan slaat hij, in mijn ogen, de plank nog al eens mis. Ik ben een rasechte Apple-fanaat en hij zweert bij Samsung. Regelmatig probeer ik hem te overtuigen dat appels toch echt gezonder zijn dan de made-in-the-East-producten. Makkelijker te verteren ook.
In onze 'oorlog' staat de stand sinds vandaag op 2-1, aangezien ik hem op een onbewaakt moment betrapte bij zowel de nieuwe Iphone als de Ipad. Heeft mijn vrouwelijke invloed dan toch nog vruchten, uhhh... appels afgeworpen??

Vanochtend voelde ik echter de kater van het laat (of moet ik zeggen vroeg) naar bed gaan. Hoewel het buiten al licht was, ben ik nog een keer omgedraaid, met in mijn achterhoofd dat de winkels tot 20.00 uur open zijn en dat de was niet vanzelf weg loopt. Normaliter ben ik rond 07.00 uur al uit bed, maar vandaag ging het tegen lunchtijd, wat hubbie op het idee bracht om samen de stad in te gaan en daar lekker te gaan brunchen. Het is een eeuwigheid geleden dat we dat gedaan hadden. We gaan een keer in de zoveel tijd wel lekker uit eten, maar een brunch... daar komen we eigenlijk nooit aan toe.

Ik bedacht even dat ik sinds afgelopen week de strijdbijl weer opgepakt had om het overschot aan kilo's te lozen en kneep even mijn ogen dicht 'Aj, is dit wel zo'n goed idee?'. Maar goed, als je lieffie je wil verwennen en het is geen Valentijnsdag, dan moet je dat zeker niet weigeren. Je mocht wel eens de kans lopen dat dit de laatste keer is dat hij zoiets fenomenaalst oppert. Met aan de ene kant mijn engeltje en met op de andere kant mijn saboteurtje op mijn schouders, gingen we op pad.

Waar ik zo bang voor was, heeft echter zo goed uitgepakt. Mijn brunch heeft me helemaal niet zoveel punten gekost, aangezien ik aan de veilige kant gebleven ben. Een lunch met veel groenten (salade) met kip en veel fruit... Lekker, gezond en nauwelijks voelbaar in mijn dagtotaal. 

Opluchting!!

De tweede overwinning van vandaag heeft alles te maken met de boodschappen die we op de terugweg gedaan hebben. Deze keer geen zoetigheid in huis. Nog geen gram! Wel heb ik veel fruit, veel groenten en voor de lekkere trek noten. Noten zijn gezond, bevatten veel eiwitten... en ik ben dol op noten. 
Tot ik thuiskwam en ontdekte dat mijn noten, paranoten, me aardig wat punten gaan kosten als ik er van neem! En het valt niet eens onder de 'groene' punten. Balen!

Foutje van de bank.... u mag terug naar START.

Om te voorkomen dat ik vanavond me vergrijp aan die heerlijke paranoten heb ik mezelf voorgenomen om maar eens lekker op tijd naar bed te gaan.... 

to be continued...

IJstijd

Gisteravond naar een programma op TV gekeken dat het einde van de wereld op 21 december 2012 (volgens de Maya-kalender) besprak. Geleerden onderzochten geschreven teksten van de Maya's en interpreteerde deze, ieder op hun eigen manier.
Een mooie datum, 21-12-2012, al zou ik persoonlijk 12-12-12 kiezen of wat dacht je van 20-12-2012? 

Een van de geleerden legde uit dat het magnetisch veld van de aarde verlegd wordt, door omstandigheden en dat daardoor de Noord- en Zuidpool zal verschuiven. Een deel van de wereld zal ondergesneeuwd raken en bevriezen. Dit kon wel eens in een mum van tijd gebeuren. Het is immers ooit eerder gebeurd en hij kon dit aantonen ook. De filmbeelden die ik zag, nam ik vannacht mee naar bed. (Het is daarom dat men zegt dat je beter een goed boek mee naar bed kan nemen, dan TV kijken voordat je gaat slapen). Het is niks voor mij, die kou.... ik hou wel van een warm zonnestraaltje.

De gedachten hielden me bezig en miss Cruella (mijn saboteurtje) kwam ook om de hoek kijken en met een brede grijns op haar gezicht stootte ze me aan: 'Als het einde van de wereld zo dichtbij is, waarom maak je je dan druk over je gewicht, je gezondheid? Eet,drink en wees gelukkig'. 

Het kost me altijd zoveel moeite om haar de mond te snoeren of om haar slim af te zijn. Ik antwoordde onmiddellijk met dat wat het eerst in mijn hoofd kwam. 'Ik heb liever dat de archeologen van het derde millennium mij vinden als een slanke godin, dan dat ze zich vergissen en denken dat ze een bijzondere vondst van een mammoet uit het eerste millennium gevonden hebben'. 

Ja, het gaat goed met mijn eigenwaarde... - niet dus!

Ik kroop onder mijn dekbed en werd verwarmd door de arm van mijn hubbie. Ik zakte weg in een diepe slaap en droomde van ijsbergen, een lief klein ijsbeertje, ijspegels, sneeuwmannen en een dikke,dikke miss Cruella met grote oren, harige benen en een slurf, bevroren onder het ijs.

Eindelijk tot zwijgen gebracht!

Positieve gedachten

Het jaar 2011 was voor mij niet zo'n heel geweldig jaar. Ik heb me bij veel dingen moeten neerleggen. Een geweldige leerschool. Soms gaan de dingen gewoon niet zoals jij het graag zou willen. En soms ben je zo enorm gefocust op iets, waardoor je je niet bewust bent dat je het zo krampachtig vasthoudt en dat het tussen je vingers door weg glipt. Echt begrijpen doe je dat niet op het moment zelf. Pas later, als je terug kijkt en de puzzelstukjes in elkaar vallen, dan pas zie je wat het leven je probeert te vertellen.

Voor mij was vorig jaar een jaar van chaos. Ik zag in principe alleen maar draadjes die in elkaar geknoopt waren, overal stukje bij beetjes, maar ik kon absoluut geen patroon ontdekken. Het leek alsof ik naar de achtergrond van een buurduurwerk keek. Je ziet wel de kleuren, maar je kan niets maken van het grote geheel. 

Het heeft wel een jaar geduurd voordat iemand op het idee kwam om dat borduurwerk om te draaien. Als iemand in staat is om je te laten zien wat je nu eigenlijk van je leven gemaakt hebt, dan voel je je plotseling niet meer die chaoot, maar dan ben je de artiest. Dan ben je niet meer die looser, maar dan ben je een winnaar. Je staat verstelt van jezelf! Jammer dat je zo snel vergeet wat je allemaal gecreëerd hebt, wat je allemaal gepresteerd hebt.

Mijn kreet van twee dagen geleden wat een kreet uit, laten we zeggen... paniek! Mijn leven is drastisch veranderd. Er ligt een compleet nieuwe weg open... klaar om bewandeld te worden. Er gebeuren allemaal fascinerende dingen. Ik doe de dingen die ik echt leuk vind. Het kost mij energie, maar ik krijg er ook weer energie van. Het vraagt veel van mij en door de laatste littekens van mijn burn out ervaar ik dat ik moeite heb om mijn aandacht te verdelen. Het gevolg - mijn grootse Weight Watch-plannen vallen in het water. Vervolgens komt er een gevoel over me heen: 'Zie je wel, ik kan het niet - het lukt me niet!' ..... die eeuwige, oude vertrouwde saboteur, die zo weinig vertrouwen heeft in mij.

Vandaag bezocht ik mijn homeopaat en ons gesprek liet mij opnieuw de voorkant van het borduurwerk zien. Ik heb zoveel goeds voor mijn lichaam gedaan vorig jaar. Ik ontbijt, sla nauwelijks nog maaltijden over, ik beweeg 100% meer dan ik deed en heb keihard gewerkt aan een geestelijk en lichamelijk herstel. Ik mag gerust trots zijn op mezelf... (en dat ben ik ook wel). Ik heb echter een handicap en dat is, je raadt het al..... chocola en andere zoete dingen.
Ik heb mijn probleem voorgelegd aan mijn homeopaat, Weliswaar in het besef dat verslaving tussen mijn oren zit en niet bepaald een lichamelijk probleem is. Zijn reactie verbaasde me, want hij vermoedt dat er wel degelijk een lichamelijk probleem kan zijn. Het feit dat ik onmiddellijk weer aankwam nadat ik gestopt was met hardlopen, zette hem aan het denken. Nou geloof ik absoluut niet in een wonderpil, maar ik ben wel heel erg benieuwd of hij mij met een middel mogelijk een steuntje in de rug kan geven. Al zou mijn verlangen naar zoete dingen opgeheven kunnen worden, dan heb ik de helft van de oorlog al gewonnen.
Ons gesprek krijgt een vervolg. 

Naar aanleiding van de reacties op mijn vorige blogverhaal, ga ik de broekriem aanhalen (als zit hij al erg strak) en ik ga in ieder geval weer beginnen om iedere dag de WW-site te openen en mijn eetgedrag te noteren.... EERLIJK, dan wel te verstaan, zonder sjoemelen!! En als ik dan toch op de site bent, zal ik proberen iedere dag even een stukje te schrijven.... al ben ik er zelf nog niet van overtuigd dat me dat laatste ook echt gaat lukken.

Cold turkey

Ben laatst overgestapt op een ander wasmiddel. Net even iets goedkoper dan het wasmiddel dat ik normaliter gebruik. Ik wil meer op de kleintjes letten, vandaar. Het ruikt lekker fris en het wast ook goed schoon. Er is echter een probleem... mijn kleding lijkt te krimpen. Hubbie schijnt er niet zo'n last van te hebben, zegt hij. Volgens mij liegt hij dat hij barst, want ik heb toch echt gezien dat de knoop van zijn spijkerbroek toch echt openstond...

Ik weet ook niet wat mij bezield, de laatste tijd... ik was verslaafd aan het dagelijkse wegen, maar sinds kort ligt er een stoflaag op mijn weegschaal. Het lijkt alsof hij aan een winterslaap begonnen is...

En ja, ik ben gefocused op andere zaken. Klagen op mijn blog? Daar heb ik op dit moment geen tijd voor. Bovendien staat men ook niet te wachten op een demotiverende dame die wel wil, maar het niet meer lijkt te kunnen...

Mijn hele, gehele, volle ik lijkt het actief deelnemen aan Weight Watchers totaal te negeren. Nee, natuurlijk is het niet het wasmiddel. Ik ben weer langzaam uit mijn kleding aan het groeien! En mijn weegschaal, mijn vriend, wacht geduldig op mij, maar ik wil hem niet zien. Ik weet dat hij niet kan liegen en ik sta niet te wachten op de cijfers die hij mij presenteert. Ik word er niet vrolijk van!

En ja, eigenlijk heb ik de behoefte om heel hard te gillen... 'MENSEN, HET LUKT ME NIET! IK KRIJG HET NIET VOOR ELKAAR.... '. Maar ik heb me ingehouden. Er zijn zoveel nieuwe deelnemers, die zo lekker fanatiek zijn begonnen. Geen haar op mijn hoofd dat hen zou willen demotiveren!

Maar, ik kan wel huilen! Voel me gefrustreerd, ben boos op mezelf. Maar ik wil niet opgeven.. nee, ik wil niet opgeven. Ik vertel me zelf dat het komt omdat ik niet kan/mag sporten. Ik vertel me zelf dat ik lief moet zijn voor mezelf (.... en stop dan maar meteen weer caramels of MM's in mijn mond, terwijl het fruit op de fruitschaal letterlijk staat weg te rotten). Ik vertel mezelf dat het wel weer goed komt, zodra ik mijn ritme (dat al vijf jaar niet meer onder controle is) weer gevonden heb.

Verder gaat het goed met me, hoor. Ik mag eigenlijk niet klagen. Ben een gezegend mens. Het gaat me voor de wind... Op allerlei gebied. Geestelijk gezien ben ik wel dertig kilo afgevallen en zit ik lekker in mijn vel. Maar de lichamelijke kilo's wil ik maar niet los laten. Ik ben er aan gehecht.. mijn kilo's en ik, wij horen bij elkaar.

Het is het snoepen dat mij mijn nek breekt. Ik had me voorgenomen niets in huis te halen, maar hubbie had mijn instructies niet goed begrepen en wilde mij 'verrassen'. De lieve schat! En als ik hem heel tactvol vertel dat ik eigenlijk graag wil stoppen met snoepen, dan antwoord hij, heel nuchter: 'Het hoeft vandaag toch niet op?' Nee, het hoeft niet op, maar de chocola klopt meerdere keren aan de kastdeur 'Ik wil eruit! Ik wil eruit! Welke verslaafde kan dat weerstaan?

Pff.... zoals ik al zei, ik geeft het niet op. Ik weet dat zodra ik het boek sluit, ik morgen minstens 10 kilo zwaarder weeg! En dat moeten we nou net hebben.
Heb wel serieus overwogen of men mij niet voor een paar weekjes op kan sluiten... totaal geen verleidingen.... afkicken van zoetigheid.... gewoon cold turkey! 

Turkey... met de kop in het zand!

Onvermoeibaar!

De kop is er alweer af! Het nieuwe jaar is niet zo nieuw meer. Het leven van alledag is weer begonnen. Aan de ene kant vind ik het o-zo-jammer, want de maand december is een maand van knus samen zijn en gezelligheid met degene die je lief zijn. Aan de andere kant ben ik altijd weer blij als het gewone leven weer een aanvang neemt. De dagelijkse routine weer in je werk, de regelmaat... tja, dat zijn dingen, die ik nodig heb om weer wat structuur te krijgen in mijn leventje.

En ieder jaar overkomt me hetzelfde.. hoe zeer ik mezelf ook voorneem 'het dit jaar anders te doen', de verandering komt er maar niet in. Ieder jaar weer opnieuw neem ik me voor om mezelf niet op te jutten voor de kerstdagen. Te zorgen dat er meer rust en vooral tijd voor mezelf zal zijn. Vaak komen er gedachten als 'dit jaar misschien maar eens geen visite en gewoon lekker genieten van al die boeken die ik nog een keer wil lezen'. Maar voordat de kerstboom staat loopt de agenda weer vol en ben ik in de weken voor Kerst druk, druk, druk. Niks rust, niks lezen op de bank en ja hoor, daar is ie weer... stress, onrust en altijd een vol hoofd. En ieder jaar weer, kom ik ook tot de ontdekking, dat ik me druk heb gemaakt om niets en dat het eigenlijk toch ook wel weer de moeite waard is.

De weegschaal was na de Kerstdagen helemaal niet vriendelijk. Ik ben zeker twee kilo zwaarder geworden in een maand tijd. Niet dat ik zo vreselijk veel gegeten heb. Integendeel, ik was de kok dit jaar, ik weet welke ingredienten ik gebruikt heb en ik stond elke maaltijd voldaan op, maar zeker niet met dat afschuwelijke uitbuik-gevoel. Nee, de maaltijden heb ik goed doorstaan. Wat dat aangaat mag Weight Watchers trots op me zijn. Ik moet bekennen dat ik nog steeds een enorme snoeper ben. Het zijn de dagen NA de Kerst die mij de das omdoen. Zolang er visite is, kan ik overal afblijven of iets met mate nemen. Maar de dagen na Kerst, als alles 'opgeruimd' moet worden. Dan ben ik net een kruimeldief...

De dag voor Kerst onderging ik overigens een operatie aan mijn gezicht. Gelukkig viel het allemaal wel mee, maar ik heb niet bepaald als moeders mooiste rondgelopen. Daarnaast kon ik rond de Kerst niet meer lopen of lang staan door een verschrikkelijke pijn in mijn heup/rug/been en dat was erg lastig als je twee dagen in de keuken moet staan om te koken. Het was niet iets waar ik psychisch last van had, dacht ik, maar als ik nu terug kijk dan zijn er gevoelens van zielig-zijn dat mijn snoeplust alleen maar groter maakte.
Ik weet het... dom,dom, dom en nog eens dom, want nu moet ik op de blaren zitten.

Maar goed, het nieuwe jaar is weer begonnen en op een of andere manier geeft het een gevoel van 'opnieuw een start mogen maken' (wat natuurlijk kolder is, want je kan elke dag opnieuw beginnen). Ik heb opnieuw wat afspraken met mezelf gemaakt. Geen afspraken in de negatieve zin van, ik mag zus niet en ik mag zo niet, maar wel een route uitgezet van hoe ik het WEL wil gaan doen. Het geeft mij het gevoel van 'daar heb ik zin in' - dat is wat ik echt wil'. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor mij beter werkt dan mezelf van alles en nog wat te verbieden.

Door de kerstdrukte, de operatie en het niet lang kunnen zitten, is mijn voornemen om vaker te schrijven, jullie blogs/berichten te lezen en het bijhouden van mijn dagboekje volledig de mist ingegaan. Ik hoop dat ik vanaf nu weer meer aanwezig kan zijn.

Ook voor jullie, hoop ik dat 2012 een succesvol jaar mag worden. Dat we onze kilootjes op de brandstapel mogen gooien... moet je eens kijken welk een vuurwerk we op 1 januari 2013 zullen hebben!!