Planning.... nice try!

Gisteravond zat ik nog vol plannen. Een hele dag voor mezelf. Er lag nog het nodige dat ik moest doen. Een goede planning maakt mijn dag, dat weet ik... dus zo gezegd, zo gedaan. Echter, je kan plannen wat je wilt, maar Mr. Destiny had andere plannen en ik kan daar ZOOO slecht tegen.


Vanochtend....
Wat is het al licht buiten... en ik draai me nog een keertje om. Wat voel ik... ligt hij nog steeds naast me? Hoe laat is het eigenlijk? Een snelle blik op mijn wekker en een schok door mijn lijf... het is half negen... Half negen!! O, daar gaat mijn planning....


'Schat, je bent laat, moet je niet naar je werk?'
Een schor gemompel maakt me duidelijk dat hubbie vandaag in de lappenmand ligt. Keelpijn, snotverkouden en koorts. Even slikken, een zieke man thuis is nou niet bepaald wat op mijn planning stond.


Een verantwoord ontbijt voor twee, een op een dienblad en een bordje voor mezelf. Vers geperste sinaasappels, in de hoop dat hubbie daarvan zal opknappen. Om zelf met mijn laptopje even op de bank te duiken en de blogs van mijn WW-maatjes te lezen. Opgebouwd en met goede moed klap ik de laptop dicht. Tijd om aan de slag te gaan. Oops, is het echt al 11.00 uur? Wow... snel aan de slag, misschien bak ik nog iets van mijn planning.


Ik ga aan de slag, maar alles zit tegen... en meer en meer voel ik een gevoel in mij opkomen - ik heb er zooooo geen zin meer in. Waar ik naar verlang is lekker op de bank, met een goed boek en zo mogelijk met wat lekkers erbij. Zei de therapeute gisteren niet tegen me dat ik het vooral leuk moest maken voor mezelf. Hetzelfde las ik 'toevallig' in een magazine om vervolgens het zinnetje te horen op de radio. Dat is drie keer... is drie keer geen scheepsrecht.
What more do I need?


Dan maar een streep door de planning! En inderdaad met mijn benen op de bank.Mijn voeten (met blaren) zijn me dankbaar. Lekker genieten van mijn vrije middag en het onverwachte thuis zijn van mijn hubbie. Het enige dat ik nog mis is het lekkers. Het is er wel.. jazeker, het knipoogt de hele middag al naar me. Maar ik wil sterk zijn. Ik wil deze week knallen. Dit is me meer waard dan al het lekkers dat er nog te vinden is in huis.


Voor morgen heb ik even niets gepland....

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Hoe kan het zijn dat je jezelf in de spiegel anders ziet dan dat anderen je zien? Hoe komt het dat ik in de spiegel altijd een ander beeld zie, dan wat ik op foto's zie? En hoe kan het zijn dat ik mezelf deze week de ene keer als 'afschuwelijk' dik zie om op het volgende moment mijn rondingen ergens wel mooi te vinden en het net lijkt alsof ik slanker ben dan gisteren.


Op mijn weegdag bleek ik 7 ons te zijn aangekomen. Geen drama, ik heb het zien aankomen en ik weet wat ik niet goed gedaan had. Ik baalde er wel van, dat wel. En als ik in de spiegel keek dan zag ik weer alle negatieve aspecten van mijn lichaam en ik keek naar het spiegelbeeld alsof ik een berg vet zag. Mijn lippen krulden naar beneden. De volgende dag echter waren er weer 8 ons af (lang leve de warme dagen.. dus niet!!). Nu keek ik in de spiegel en meende ik toch wel de slankere versie te zien van wat ik gisteren zag. Ik aaide even over mijn lieve buikje en zo lelijk vond ik mijn rondingen eigenlijk helemaal niet. Verstandelijk weet ik dat die paar ons in gewicht geen verschil kan uitmaken in hoe je er uit ziet, maar gevoelsmatig ligt het geheel anders.


Zo kan ik me ook herinneren dat ik als 18-jarige in de spiegel keek. Moet je voorstellen, maatje 36 en dan toch alleen die dikke billen zag (die ik helemaal niet had). Mijn jongere zusje, die vanaf haar geboorte al wat flinker was, baalde als een stekker als ik mezelf zo stond af te kraken, terwijl zij pas echt reden had om iets over haar billen te zeggen. En toch zag ik ECHT die dikke billen. Was ik helemaal niet happy met mijn spiegelbeeld.


Natuurlijk ken ik het fenomeen ook bij anorexia-patiënten. Zij blijven zich, ongeacht welk laag gewicht zij hebben, altijd als te dik zien. De hersenen beïnvloeden de ogen, lijkt het wel. Dus vroeg ik mij als de hersenen dit kunnen doen, is er dan geen manier waardoor ik me altijd even slank waan. Het leven zou voor mij een stuk gemakkelijker worden. Waarschijnlijk hield ik me dan met andere dingen bezig dan voeding, gezondheid, bewegen en figuur.


Hmmm... ik moet ineens denken aan die keer dat ik tussen twee auto's door moest lopen en ik zelf het idee had dat ik met gemak tussen de spiegels door kan stappen. Ik had echter een te positief beeld van mezelf en werd geconfronteerd met twee spiegels die in zowel mijn buik als in mijn billen prikten en ik ternauwernood de overkant haalde. Dus hoe dan ook, je kan gewoon niet om de waarheid heen.


De kunst is te leven met wat je bent, het aanvaarden zoals je er uit ziet... en als het je niet aan staat, dan moet je er 'gewoon' wat aan doen. Tja, en die spiegelbeelden.... misschien haal ik van de kermis een lachspiegel, dan valt het in de werkelijkheid altijd mee.

Mijn eerste plus

Niet dat ik trots ben, hoor. Integendeel, ik baal als een stekker! En tegelijkertijd ben ik me bewust dat ik deze week niet echt goed mijn best heb gedaan of laten we het positiever bekijken, ik heb geëxperimenteerd met mijn vp's en ap's, maar dan iets te enthousiast.


Het enige positieve dat ik kan melden is dat ik in al die weken wel behoorlijk wat centimeters ben kwijtgeraakt. Mijn taille is 6 cm gekrompen en mijn grootste succes is mijn buik, die maar liefst 11 cm gesmolten is en dat is ook wat ik zelf het beste kan zien en waarom sommige broeken/rokken nu ook weer passen. Ik ben geen negen maanden meer zwanger, maar slechts een maand of vier. Mijn buik voelde als een skippybal, nou ja, laat ik niet overdrijven - als een grote basketbal, maar op dit moment is het nog een voetbal. Uiteraard kijk ik uit naar het moment dat het nog maar een volleybal is of liever nog gewoon plat. That'll be the day!!


Gisteren zaten die 7 ons er echt nog niet aan. Hoe verrassend kan je lichaam reageren. Uiteraard heb ik wederom naar een excuus gezocht. Ik heb veel gedronken gisteren, maar in verhouding niet zo veel geplast. Zou ik dus vocht vast houden met dit weer? Ik ben gisteren ook niet gaan lopen - maakt dit dan toch het verschil? En als ik eerlijk ben heb ik wel heel erg veel fruit gegeten. Gezond ja, maar al die suikers???? Het zou allemaal best kunnen.... misschien dat ik volgende week een hele kilo kwijt zal zijn. Who knows.


Ik laat me niet ontmoedigen, vandaag een echte balansdag en de rest van de week me beter focussen op de planning. Laten we het maar zien als een grote uitdaging, dat houdt de lol er in.

Remise

Nog niet gewonnen vandaag, maar wel gelijk spel gespeeld. Heb genoten van het spel. Morgen nog een keer.... Eens moet ik toch kunnen winnen?

Achtbaan

Het is voor mij al een hele poos geleden, want ik pas niet zo goed meer in de stoeltjes en vanwege mijn hoge bloeddruk wordt het trouwens ook afgeraden, maar ik ben al een hele poos niet meer in de Python geweest. Althans, niet in de achtbaan van de Efteling.


Figuurlijk gezien zit ik wel regelmatig in de achtbaan. Zo ook deze week. Mijn emoties zwierden van hoog naar laag, mijn prestaties gingen op en neer. Zelfs de wereld om me heen - met name de temperatuur buiten ging van hoog naar laag en omgekeerd. Tot slot zag ik ook het display op de weegschaal op en neer gaan.(ja, ik kan het wegen nog steeds niet laten. Ik stap iedere ochtend op de weegschaal, zonder dat ik er overstuur van raak).


Vandaag was ik weer een paar uur therapeutisch aan het werk. De collega's reageren lief en het voelde weer zo goed om op mijn werk te zijn. In mijn buik kriebelde het en maakte ik de vertaalslag dat verlangen heet. Terwijl ik een uur van te voren nog kriebels in mijn buik had, omdat ik er zo tegenop zag om naar Rotterdam te rijden. En aangezien het bedrijf gisteren net verhuisd is naar een andere locatie, werd ik door de receptie van boven naar beneden gestuurd (ofwel van het kastje naar de muur).


Maar wat duurt deze week toch lang. Mijn weegdag is morgen en het lijkt haast een maand geleden dat ik 'mocht' wegen. Zie het woordje MOCHT. Er zijn tijden geweest dat ik de weegschaal vervloekte, 'm opborg ver onder mijn bed en mopperde als de huisarts mijn gewicht wilde controleren. En nu, sinds een week of zes/zeven is de weegschaal mijn beste vriend. Plus, de centimeter..


Zo was ik deze week in een behoorlijke dip; had het gevoel dat ik het allemaal niet onder controle kon krijgen. Wilde de moed opgeven en zag ook een niet hoe ik in vredesnaam al die kilo's weer zou moeten kwijtraken.... Om vervolgens, met vallen en opstaan het enthousiasme weer te voelen om het vandaag weer beter te doen dan gisteren en volgende week alvast goed te plannen, want dit is waarmee het, wat mij betreft, staat of valt.... planning!


Nou word ik in augustus 50... (zo voelt het niet hoor... voel me af en toe nog net een snotneus van 18 - sorry jongere dames voor de beeldspraak ). Begin me nu ook af te vragen in hoeverre de hormonen een rol spelen in deze achtbaan. Ik heb nog geen opvliegers, ben ook niet van plan deze te krijgen (smile!) en heb totaal geen last van andere verschijnselen. Maar is dit, het op en neer gaan van emoties, hun manier om mij te grazen te nemen?


Geen idee, ik weet alleen dat ik weer bijna aan de top ben en dat ik zo meteen weer gillend van plezier naar beneden suis.... nu de display op de weegschaal nog. Dan ben ik helemaal tevree!

Weerspiegeling

Ik heb zojuist mijn blogverhaal gewist. Zonde van mijn tijd, zou je kunnen zeggen.. Nou nee, het was voor mij een eye-opener.


Ik trachtte jullie wijs te maken dat, hoewel ik vanochtend een goede start gemaakt had door een uur te zwemmen en me aan mijn punten te houden, ik eind van de middag toch voor de bijl ging en dat dit kwam door dit en door dat....
Ik heb weliswaar niet gesnoept vandaag, maar ik ben heel onverstandig bezig geweest met de warme maaltijd. Ondanks het lopen van gisteren en het zwemmen van vanochtend, kom ik twee points te kort. (Ik heb dus weer een lening van de bank... haha).


Ik heb vandaag menig excuus de revue laten passeren, allemaal redenen, allemaal excuses om mij af te reageren met eten; Over werk dat ik eigenlijk niet wilde doen, maar waarvan ik zelf vond dat het toch moest gebeuren, terwijl niemand mij vertelt wat ik wel en wat ik niet moet doen; Over de vele rollen die ik heb (van huisvrouw, echtgenoot, moeder, collega, werknemer tot het zijn van een goede buur) en de stress dat dit met zich meebrengt. Ik heb er zelfs Stephen Covey bijgehaald om te praten over timemanagement en het totaal niet in balans zijn en de prioriteiten die ik al dan niet aan een activiteit moet leren geven, eventueel door middel van een kwadrant (zie zijn boek Timemanagement). Ik heb er zelfs mijn (inmiddels overleden) moeder bijgehaald. Immers, het is haar schuld dat ik eet- en suikerverslaafd ben. Haar voorbeeld heeft mij doen volgen.


En o boy, de volgende gedachte kwam wel hard aan, want zoals mijn moeder mijn voorbeeld was, zo ben ik een voorbeeld voor mijn dochter... En hoewel ze nu nog een heerlijk smal lijntje heeft en er gezond en sportief uit ziet (en ook is), zo heb ik ook gezien dat zij, net als ik, een emo-eter is. Ook zij troost zichzelf met.. jawel, suiker! Ik besefte dat zij mij mogelijk ooit de schuld zal geven van haar suikerverslaving, immers mijn voorbeeld heeft haar doen volgen.


In dit besef ontwaakte ik. Want A) het is helemaal niet terecht dat ik mijn moeder beschuldig van MIJN eetverslaving. Ik was degene die al dat gif mijn strot in duwde. En B) werd het mij pijnlijk duidelijk dat ik steeds naar smoesjes zoek om mijn eigen verantwoordelijkheid op af te kunnen schuiven. Ik zal niet zeggen dat zelfreflectie op zijn tijd niet nodig is. Jazeker, soms liggen er echt emotionele zaken die opgeruimd moeten worden. Ik ben de laatste die dit zal ontkennen, maar ik besef ook dat ik niet altijd, zoals vandaag, de verantwoording op me wil nemen door dingen te doen, waarvan ik weet dat ik ze beter niet kan doen. Het is nu de kunst om het verschil te ontdekken. Wanneer is het tijd voor zelfreflectie en wanneer zoek ik gewoon een smoes om mijn zwakheid te bedekken?


En ach, wat is zwakheid.... ik heb toegegeven aan mijn saboteurtje vandaag. Hij heeft gewonnen. De stand is 1-0. Laten we het sportief houden en laat ik hem de hand reiken. Maar let wel, duveltje, morgen schud jij mij de hand, want dan maak ik je in met zeker 3-0.


We gaan er weer voor en dit keer zonder smoezen....

Mijn rots in de branding

Vanochtend kwam ik een rok tegen in de kast, die ik al een hele poos niet meer gedragen had, vanwege het feit dat hij zo eng strak zit. Ik ben eigenlijk een broek-drager, maar zo af en toe ervaar ik de rok als op en top vrouwelijk. En er zijn van die dagen dat ik me ook echt vrouwelijk wil voelen. Zo'n dag was dus vandaag.


Hoe groot was mijn vreugde toen ik ontdekte dat ik de rok met gemak aan kon. De verloren 5 kilo was zichtbaar op weegschaal en op de WW-grafiek, maar verder is er nog niet veel van te merken. Het weer aankunnen van de rok was voor mij het eerste teken dat er een verandering plaats vindt.


Ik vond ook een spijkerbroek, die nog als nieuw in mijn kast hangt, maar die mij echt niet meer past. De laatste keer dat ik de broek aan probeerde, kwam deze niet verder dan mijn knieën. Toch liet ik de broek hangen, als symbool voor mijn slanke(re) lijn. Gisteren trok ik de broek (weliswaar met enige moeite) over mijn heupen. De broek dicht ritsen, dat ging nog niet.De broek staat nu als symbool voor de volgende mijlpaal. Ik verwacht dat ik de broek op mijn verjaardag in augustus weer aan kan. Het vooruitzicht maakt me blij....
Opgetogen vertelde ik mijn hubbie van mijn paservaringen en ik deed er nog een schepje bovenop door hem te vertellen dat hij met Kerst weer een slanke dame aan zijn zij mag verwachten. Allemaal doelen in het vooruitzicht... En ik wil zo graag!!


Maar ergens, diep, diep van binnen is er ook een gevoel dat ik haast niet kan omschrijven. Al dat vet heeft mij in de afgelopen 20/25 jaar ook beschermd. Het vet paste uitstekend bij het masker dat ik gedragen heb. Ik heb me kunnen verschuilen achter dat vet. Ik heb al heel snel geleerd dat de kans groot is dat je niet 'gezien' wordt als je dik bent, met name door mannen. Ik heb ontdekt dat je beter tegen een stootje kunt, je minder kwetsbaar kunt opstellen... ik had verwacht dat de meeste mensen niet door al dat vet heen zouden kunnen kijken. En nu al dat vet begint te smelten, ook al gaat het niet hard, heb ik het gevoel dat ik 'bloot' kom te liggen. Ergens ben ik bang voor begerige ogen van mannen (dat heeft een reden). Ergens ben ik bang dat ik serieus genomen word. Ik ben bang dat ik me niet meer kan verschuilen. En ik vraag me serieus af of dit niet de reden is waarom ik toch van die snaai-buien heb. Emotioneel was er in de afgelopen week niet zo heel veel aan de hand (behalve het trouwen van mijn dochter - een positieve gebeurtenis) en toch heb ik me enorm laten gaan. Als een opstandige tiener; een lange tong naar Weight Watchers, een grote puhhh!!


Misschien maar goed dat het zo langzaam gaat. Gaandeweg zal ik een nieuwe manier vinden om mezelf te kunnen presenteren, om de blikken van mannen te incasseren en zal ik ontdekken dat mooi 'bloot' komen te liggen helemaal niet erg is. Uiteindelijk weet ik dat de echte Annelies, die onder al dat vet begraven ligt, snakkend naar lucht en vrijheid, een mooie meid is. Een vrouw die iets te geven heeft aan deze wereld. Ik weet dat haar licht gerust mag schijnen en laat mannen maar kijken.... voor mij is er maar een en dat is degene die mij vandaag vertelde dat hij mij mooi vind, ook zoals ik nu ben en dat hij, wat dat betreft, niet hoeft te wachten tot de Kerst.
Dat was even slikken.....!

Snaaien

Ik heb er deze week zo'n ongelooflijke puinhoop van gemaakt! Althans zo voelt het! Het gevolg, veel meer eten, veel verkeerd eten, weinig drinken, me snel laten verleiden.... zucht!


Afgelopen nacht hebben we in een hotel in de omgeving van Arnhem geslapen. Het was de bedoeling dat John en ik we samen op uit zouden gaan. We houden van wandelen, althans ik hou van lopen. John vergezelt me. Ik hou van de natuur; kom er op rust. Zie ook altijd de mooiste dingen, van bloemen en planten tot nieuwsgierige dieren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een 'droge' lange-afstand-loper ben, dus met al die regen van vandaag heb ik geen bos van binnen gezien. (Thuis loop ik overigens wel in de regen). Het daagje weg met John was, ook al hebben we niet gedaan wat we eigenlijk van plan waren, toch erg lekker. Even weg van thuis.


Wat er aan de hand is, ik weet het niet. Ik heb gisteren en vandaag ALLE points opgegeten, inclusief alle active points. En had ik ze nu maar aan gezond eten gespendeerd, nee, ik ben mijn boekje te buiten gegaan. Van ijs tot drop, jelly beans, paranoten, rootbeer en een dikke plak cake. Zelfs tijdens het opschrijven voel ik me bijna misselijk worden. Maar dit is nou net het punt, werd ik er maar misselijk van, dan zou ik het vanzelf wel laten!!
Waar ik wel 'trots' op ben is dat ik de chocola, die wel binnen handbereik was, heb laten liggen. Raar maar waar! En, dat ik niet meer in de grote hoeveelheden heb gesnaaid als voorheen. Niet dat ik daardoor het snaaien minder erg vind! Ik ben nog steeds verbolgen over het feit dat ik het snaaien toelaat in mijn leven.Snaaien betekent voor mij dat ik het eten nog steeds niet onder controle heb.
Het lijkt wel op zulke momenten dat ik het snaaien nodig heb om mijn leven op de rails te houden. Als je dat onder ogen ziet, dan wijs je vanzelf met je vinger tegen je voorhoofd.


Ik kan leven met 'genieten van lekkere dingen' en 'eens buiten je boekje gaan', maar het woord snaaien heeft voor mij zo'n negatieve bijklank dat ik er echt ongelukkig van word.


Vandaag las ik een mooie uitspraak:
Ik moet niet leren om zonder schuldgevoelens te eten, maar ik moet ophouden met eten dat mij schuldgevoelens geeft.



Daar draait toch alles om.... voor mij betekent dit dat ik moet ophouden met alles wat suiker bevat (uitgezonderd fruit) te eten. Het wordt een hele uitdaging, maar ik kan niet laten liggen wat ik uiteindelijk nu weet. Suikers, wel lekker, maar er zijn te veel nadelen. Ik word er moe van, behalve dat ik er dik van word, is het ook niet goed voor mijn pancreas. Ik moet er niet aan denken dat ik over een poosje pillen moet slikken omdat er suiker gediagnostiseerd is.
Laat ik vanaf morgen maar weer beginnen met de week goed te plannen. Planning is een goed begin. En een goed begin is het halve werk.


Al schrijvende voel ik me beetje bij beetje weer moediger worden - jammer van deze week (woensdag weet ik pas wat het resultaat is van het snaaien), maar geen man overboord, we gaan verder...

Opgeruimd staat netjes

Gisteren (en vandaag) heeft voor mij in het teken gestaan van opruimen.Niet alleen de afwas, ballonnen en slingers, maar ook het bed, waarin mijn dochter heeft geslapen gaat nu definitief weg. Het geeft een goed gevoel als eenmaal alles weer glad is. De kamers stralen rust uit en het is weer gezellig in huis.


Ik heb echter een probleem met opruimen.... vooral het opruimen na maaltijden en feestjes of het schoonmaken van keukenkastjes en/of kastjes waarin eten te vinden is. Je voelt 'm zeker al aankomen? Een 'normaal' mens stopt namelijk overgebleven koeken in een koektrommel en andere lekkernijen terug in de kast waar het vandaag kwam. Ik heb een radicalere manier van opruimen. Je vindt er geen kruimel meer van terug...... ja, ik heb de neiging om zonder na te denken overgebleven lekkernijen te laten verdwijnen in mijn mond.


Zo ook gisteren. Karola, mijn dochter, heeft samen met haar bruidsmeiden een gezellige avond vooraf aan haar huwelijk gepland. Erg gezellig, ware het niet dat er ook het nodige 'verkeerde voedsel' over tafel gaat. (haar keuze overigens, maar goed, zij kan het ook hebben met haar maatje 36). Gisteren zocht ik al haar spulletjes bij elkaar en zo ook het overgebleven snoepgoed. Ik kwam een doos negerzoenen tegen, die de meiden meester gemaakt hadden, op eentje na. Zonder nadenken belandde deze in mijn mond, bij wijze van opruimen, en pas tegen de tijd dat ik de bodem bereikte, realiseerde ik me dat deze gewoonte gewoonweg walgelijk is.


Ik moet deze gewoonte 'opruimen'... weg ermee!!
Het vervelende is dat het een onbewuste handeling is. Bij het opruimen van de ontbijttafel pikte ik nog snel even het laatste plakje worst, want opgeruimd staat netjes.
Als ik een feestje heb gehad, dan eet ik de hele avond niet of nauwelijks, maar bij het opruimen, steek ik nog net de laatste blokjes kaas in mijn mond, want opgeruimd staat netjes.
Is er een zak drop, waarvan je bijna de bodem ziet, dan zorg ik wel dat deze geleegd wordt, want opgeruimd staat netjes
Laat iemand het laatste stukje weet-ik-veel liggen, dan ruim ik ook dat wel even op.


Ik realiseerde me dat ik in feite de vuilnisbak van het gezin geworden ben... en daar moet verandering in komen. Hoe ik die gewoonte ga doorbreken? Geen idee... op dit moment moet ik het nog doen met het voornemen dat ik voortaan de wedstrijd ga winnen!!

Bruiloft van mijn dochter

Ik ben er nog niet aan toe gekomen om jullie blogs te lezen, dat ga ik zo meteen doen. Ik werd aangenaam verrast toen ik vandaag mijn laptop open deed en zag hoeveel opbouwende reacties ik op mijn voorgaand bericht gekregen heb. En wat te zeggen over de aanmoedigingen op mijn persoonlijke pagina. Ik werd er helemaal warm van, om maar niet over mijn emoties te spreken. Dit had ik niet verwacht. Het schrijven van een blog doe ik voor een groot deel voor mezelf, om zowel terug te kunnen kijken en om mijn 'verstand' bij elkaar te houden en al schrijvende kom ik soms tot verrassende inspiraties of moed om weer door te gaan.

Afgelopen keer zat ik er echt een beetje doorheen. Jullie reacties gaven mij vandaag het gevoel dat als ik het opstaan en doorgaan al niet voor mezelf doe, dat ik het dan tijdelijk zou kunnen doen voor jullie. Raar misschien, maar ik had even een gevoel dat wij een team zijn en uitvallers... dat accepteren we niet. Het is toegestaan te struikelen, maar opgeven... dat nooit!

Vandaag ben ik een beetje dom geweest, zoals Maxima dat zo mooi en liefdevol zei over Alexander. Vandaag ben ik, sinds lange tijd weer eens de McDonald binnen gestapt. Een volledig menu gegeten EN (voor zover je kan genieten van een wollig broodje) genoten. Thuis ontdekte ik hoeveel punten ik naar binnen gewerkt had...... dat was echt schrikken! Ik vertelde John, mijn hubbie, dat een rolo-ijsje 13 punten heeft gekost, waarna ik een grijns op zijn gezicht zag verschijnen: 'Tja, weet wat je met je (laatste) Rolo doet'. Nou dat was nu, maar verder nooit meer. Zo lekker vind ik 'm nou ook weer niet, dat ik er 13 punten voor over heb! Weer wat geleerd.

Gisteren was ik niet in staat om mijn dagboekje in te vullen. Ik ben bijna 24 uur in touw geweest met de bruiloft van mijn dochter. Dochterlief was al om 04.00 uur wakker en aangezien ik een lichte slaper ben, hoorde ik haar spoken beneden. Voor mij een reden om ook mijn bed uit te komen.
Enfin, we hebben echt een leuke dag gehad.

Ze was zo mooi!! En hij is zo lief voor haar. Alles zat mee; er is werkelijk helemaal niets fout gegaan. De huwelijksdag was zoals ze het gepland hadden. Perfect.

Was mijn dag WW-proof? Ik heb niet echt geteld op de dag zelf, maar ik heb geprobeerd verstandige keuzes te maken. Veel water gedronken en aangezien de kleine hapjes mij niet konden bekoren, heb ik ook deze laten staan. Maar toch, bleek na het optellen van alle punten dat ik iets te veel verbruikt heb, met name tijdens het diner. Maar al met al, heb ik niet slecht gedaan, denk ik.

Tja, en daar gaat dan je kleine meisje.
Het leek gisteren dat ik haar rompertje aan deed en nu hielp ik haar met haar corsetje en het aantrekken van de jurk, waar ze jaren van heeft gedroomd. Haar prinsessenjurk....
Het lijkt gisteren dat ze nog rond paradeerde in een laken om haar schouders en een stukje vitrage in haar haar. Zij was de bruid en hij was de prins.....
En hier huppelt ze aan jouw hand, aan jouw zijde en zie vandaag loopt ze hand in hand met haar pas gehuwde echtgenoot.

Tja....

................van Gods hand in mijn hand naar zijn hand........

Het is goed zo!

Het gevreesde moment is gekomen...

Dit gebeurt dus iedere keer.
Bij alles wat ik onderneem.
Het is ook niet voorspelbaar waar ik nu naar toe ga, lijkt het.
En dat maakt dat ik nerveus en bang ben.
Weer die teleurstelling in mezelf...

Het begint met een enorm enthousiasme.
Leergierig en opgewonden.
Vaak met goede resultaten.
En daardoor omringt mij een nevel van trots.
Maar dan....

De nieuwigheid is er vanaf.
Het enthousiasme breekt.
Ik word slordig
En andere zaken worden prioriteit
Het gevolg
Niet meer zo'n goede resultaten
Teleurstelling in mezelf
Een logisch gevolg

Nu komt het erop aan...
Wat ga ik doen?
Ga ik bij de pakken neerzitten?
Geef ik op?
Gedrag in het verleden is als een spiegel.
Hoe vaak heb ik het niet opgegeven?

Maar ik wil niet
Niet nu
Niet weer
Het mag niet
Laat los
Zie het als een baaldag

Morgen weer een nieuwe dag

Ik denk dat ik
Ondanks het slechte weer
Ondanks het late tijdstip
Ondanks mijn negatief gevoel
Toch maar even ga lopen
Opnieuw proberen te focussen!!

Wie is er verslaafd?

Ik wil iets kwijt over verslaving.

Als ik aan verslaving denk, dan denk ik in eerste instantie aan drugs, aan alcohol **** of gokken. Ik heb er genoeg over gelezen en ik heb (tijdelijk) vanwege mijn werk de gevolgen gezien. Het is pijnlijk om te zien hoe de vrije wil van een man, een vrouw, vermoord word, omdat hij/zij die dag MOET scoren. En er komt een moment dat hij/zij zichzelf niet meer kan vertrouwen, want elke dag is het zijn/haar laatste shot en morgen doe ik het beter. Om maar te zwijgen van de pijn die hij/zij anderen doet met zijn/haar gedrag.
Mensenlief, wat ben ik blij dat ik niet verslaafd ben aan een goedje of drank. Het leven lijkt mij een hel als ik verslaafd zou zijn.....

Maar hoe zeer werd ik vandaag niet met de neus op de feiten gedrukt, met name door het lezen van sommige blogs. Allen zo herkenbaar. Want zoals de een naar Aldi of Action rent en een ander zijn/haar nachtkastje vol stopt met heel veel Kcalorieen, zo loop ik 's avonds nog snel even naar de Shell, omdaar alsnog een Toblerone-reep, die twee keer zo duur kost als in de winkel, te scoren.
Dus hoezo, niet verslaafd?

En hoe komt het dat, zodra ik mijn benen op de bank durf te leggen, met mijn gezicht naar het scherm gekeerd, ik spontaan trek krijg in M&M's? Niet geconditioneerd? Ik denk het wel!!!

En ken ik niet net als de drugsverslaafde het schuldgevoel als ik mijn 'laatste' blokje neem, voordat ik 'maandag' weer ga beginnen????

Nou ja, in ieder geval heeft niemand er last van dat ik chocola-verslaafd ben. Ik zal niemand pijn doen door mijn verslaving..... denk ik. Maar ook hier heb ik het mis, als ik heel eerlijk naar mezelf ben, dan ken ik mijn sjagrijnige bui als ik toch weer gesnoept heb, boos op mezelf en de sfeer op dat moment bederf voor mijn hubbie, omdat ik mezelf weer niet in de hand had. En was het ook niet mijn zoon die mij vertelde dat hij het erg jammer vond dat ik in zijn kinderjaren niet mee ging zwemmen, omdat ik mezelf te dik vond? Hoezo doe ik niemand pijn?

Het allerergste, echt het allerergste vind ik dat ik geen macht lijk te hebben over mijn vrije wil. De vrije wil is het kostbaarste geschenk dat de mens op aarde gekregen heeft en ik vermoord mijn vrije wil voor een blokje chocola????? Ik geef mijn ziel aan mijn saboteur, mijn duivel, voor chocola??

Wie is zieliger? De drugsverslaafde of ik?

Het is niet de eindbestemming....

Er is nogal wat bedrijvigheid in ons hofje. Ik zie buren thuis komen van hun Hemelvaartvakantie. Koffers worden uit de auto gehaald en tenten worden op het grasveld te drogen gelegd. Een andere buurman heeft vanochtend zijn caravan opgehaald en op dit moment is hij driftig aan de slag met sop en schrobber. Ieder jaar, rond deze tijd is het voor hen het moment op een paar weken te toeren door Europa.

Herinneringen schieten in mijn hoofd. John en ik kiezen tegenwoordig veelal hotels of appartementen om op vakantie te gaan. Kamperen was erg leuk, maar in de loop der jaren zijn we iets of wat verwend geraakt en heeft een stevig bed en een droog onderkomen bij regen onze voorkeur.

Echter de fun van het kamperen ben ik niet vergeten. Kamperen is mij 'bijgebracht' door mijn ouders. Mijn vader die heel lang riep: 'We gaan dit jaar niet op vakantie, we kunnen het ons deze keer niet veroorloven'. (Ik kom uit een gezin van vijf kinderen) en dan plots op een zonnige dag kon zeggen: 'Jongens, pak je spullen, morgenvroeg om 05.00 uur vertrekken we'. Nooit wisten we waar we naar toe gingen. Mijn vader ging de zon achterna; dat was zijn favoriete uitspraak.

Echter, met meerdere personen op de achterbank van een tweedeurs Opel Kadett, daar werd je niet echt vrolijk van. En een voor een stelden we de vraag 'Hoe lang moeten we nog?' of 'Zijn we er al?'. Maar je begrijpt het zeker al wel. Die vraag kon nooit beantwoord worden, want een reis zonder vastgesteld einddoel is tijdloos. Mijn vader was echter creatief en als hij merkte dat de reis te lang werd voor ons, nog voor het moment dat we zo sjagrijnig werden dat we bijna wilden afhaken, vond hij onderweg altijd wel een plek, die interessant was en anders maakte hij het wel interessant. Als jonge kinderen zorgde hij onderwerg dat wij konden rennen en ons uitleven om vervolgens moe in de auto te stappen, waar we prompt in slaap vielen tot we op een plaats van bestemming kwamen. Daar zetten we de tent op en na een dag of wat werd opnieuw bekeken of we wilden blijven of niet.

Het gekke is, dat als ik terugkijk op deze vakanties, dat ik tot de ontdekking kom dat ik van de reis veel meer herinneringen heb en veel meer geleerd heb en misschien wel veel meer plezier had dan op de uiteindelijk gearriveerde plek.

Vijf weken geleden ben ik zelf een reis begonnen. In eerste instantie had ik niet echt een eindbestemming in gedachten. Mijn visie was 'als ik maar weer onder de 100 kg kom'. Dat vond ik achteraf niet zo heel slim. Ik heb mijn doel bijgesteld. Ik heb er voor gekozen om 80 kg als mijn eindbestemming te kiezen, zodat ik weet waar ik naar toe wil.

In de eerste weken was ik erg enthousiast. Mijn koffers waren gepakt en ik ging er voor. En ondanks dat ik nu vijf weken onderweg ben en ik bijna 5 kg mag aftrekken van mijn startgewicht, begint de vraag 'Hoe lang nog?' of 'Wanneer zal ik eindelijk arriveren?' . Deze week werd ik sjagrijnig omdat het veel te lang duurt en ik moet nog zo lang. (Er moet nog 40 kg af!). Ik besefte vandaag dat ik dreig te vergeten om ook van deze reis te genieten. Ik moet af en toe even stil staan bij het feit dat ik in de afgelopen vijf weken zoveel nieuwe kennis opgedaan heb. Vreugde voelde toen ik merkte dat mijn broeken niet meer zo super strak zaten. En dat ik zoveel creatiever geworden ben met gezond en lekker eten.

Genieten, dat is dus het sleutelwoord. Genieten van mijn kleine succesjes . Uiteindelijk maakt het niet uit hoe lang ik er over zal doen; het is niet de bestemming, maar de reis ernaar toe is wat telt! *

* Uitspraak van een zen-meester

Stop met vechten!

Een nieuwe ontdekking. Als ik stop met vechten en de tijd neem om meer te luisteren naar mijn lichaam, dan lijkt alles wat te maken heeft met eten makkelijker. A piece of cake, zoals de Amerikanen zeggen, wat overigens weer met eten te maken heeft.

Mijn persoontje zit wat vreemd in elkaar, zodra het gaat om een verbod. Zeg nee, dan neem ik er twee... een bekende reclame. Voor mij werkt het echt zo.

Als kind mocht ik van mijn ouders niet in een bepaald gebied komen. Te veel gevaar.. te dicht begroeid, te veel water en grotten en/of landverzakkingen, waardoor je als kind echt zoek kon geraken. En uitgerekend dat gebied bleef zo aantrekkelijk en nu achteraf gezien heb ik juist van die plek de meest avontuurlijke jeugdherinneringen.

Een verbod blijft voor mij een uitdaging. Tegen mezelf zeggen dat ik vandaag niet mag snoepen, werkt averechts. Geheid dat ik de hele dag denk aan snoepen. En eer de dag om is, heb ik het nodige naar binnen gewerkt, om me mezelf vervolgens uit te maken voor slappeling.

Zo hoor ik ook met regelmaat de kreet: 'Ik heb levenslang'. Het heeft hetzelfde effect op mij. Ook dan krijg ik de neiging om hier tegenin te gaan en me te wurmen uit de geestelijke dwangbuis. Het werkt voor mij niet; ik ben geneigd om het tegenovergestelde te doen. Daarvoor in de plaats heb ik gekozen voor 'Ik MAG...... levenslang', met andere woorden als ik de juiste keuzes maak, de juiste voedingsstoffen kies voor mijn lichaam, dan mag ik nog van zoveel dingen genieten. Ik kan dan, ondanks mijn overgewicht, genieten van alle lekkere dingen in de wetenschap dat ik mogelijk toch afval en anders in de wetenschap dat ik mijn lichaam een plezier doe. Dat is wat ik vind in Weight Watchers. Je mag nog zoveel... er is geen verbod, behalve als je je het zelf oplegt. Daarnaast mag ik hopen dat ik me de WW-methode dusdanig eigen maak, dat deze mij mijn leven lang van dienst zal zijn.

Mijn lichaam heeft mij gedwongen om te stoppen met vechten. Mijn energie is op, wat op zich logisch is. Als je geen goede voedingsstoffen in je lichaam steekt, krijg je op den duur ook niet zoveel meer van je lichaam terug. En toch blijft het wonderbaarlijk, want gaandeweg leert mijn lichaam me nu wat het echt wil hebben en wat het echt wil doen. Het is alleen een kwestie van goed luisteren en het dan doen. Het lichaam verbiedt ook helemaal niets... het vraagt.

Hoe zit het dan met het chocolade-monster? Zoals ik er tegen aan kijk lijkt dit een eeuwig gevecht. Wat gebeurt er als ik ook hier stop met vechten? Om heel eerlijk te zijn vrees ik dat ik dan weer helemaal los ga. Zoals gewoonlijk is een blokje nooit genoeg. Als ik eenmaal op dreef ben, dan heb ik in no-time een reep meester gemaakt.

De vraag die ik mezelf gesteld heb is, luister ik wel naar mijn lichaam als ik chocola wil, of wil mijn hoofd chocola en is er een behoefte die ook op een andere manier bevredigd kan worden?

Ik nam vandaag de proef op de som. Ondanks het feit dat ik net gegeten had (beschuiten met jam) voelde ik die enorme trek naar chocola. Het klinkt alsof ik teveel tijd heb, maar ik ben echt even gaan zitten en heb mezelf de keuze laten maken tussen een bruine boterham met pindakaas (wat ik erg lekker vind) en een blokje chocola - ondanks dat ik net gegeten had. Ik heb gekozen voor een boterham met pindakaas. Qua punten ook niet echt ideaal, maar ik merkte dat mijn lichaam er behoefte aan had. Blijkbaar was mijn maag niet gevuld na het eten van de beschuitjes.

Tevens realiseerde ik me dat, dat ik emotioneel uit balans was en dat dit de reden was dat het chocolademonster weer om de hoek kwam kijken. Niet dat ik hier meteen een oplossing voor had, maar puur door het 'door te hebben' schiep het wel een moment waarin ik een keuze kon maken. Bewust een keuze; het voelde geeneens meer als een gevecht toen ik nee zei tegen het blokje chocola.

Het chocolademonster is love-able... ik heb h et vandaag kunnen aaien. Wie weet, met een beetje training, volgt hij mij in plaats van ik hem.

Liefde.... gaat door de maag

Een van mijn hobbies is het verzamelen van recepten. Ik barst van de kookboeken en nog steeds ben ik op zoek naar lekkere recepten. Overal komen ze vandaan. Handgeschreven recepten, recepten uit reclamefolders, recepten van internet. Noem maar op. Recepten te over.

Het gekke echter is dat ik, ondanks deze recepten, toch niet echt de chefkok van mijn straat ben. Integendeel, ik hou zelfs niet van koken. Dat wil zeggen, als ik vrij ben en als er geen druk op staat dan vind ik kokkerellen heerlijk, maar op doordeweekse dagen dan baal ik als ik de keuken in moet.

Nog gekker is het feit dat wanneer ik heel streng lijnde (let op, ik spreek in de verleden tijd, aangezien WW-en voor mij geen lijnen is) dan zette ik mijn gezin de lekkerste gerechten voor terwijl ik zelf niets of nauwelijks iets nam. Soms kostte me dat moeite, soms ook helemaal niet. Ik kan nl. bij het lezen van recepten al het resultaat proeven en dan heb ik figuurlijk gezien al gegeten en gedronken.

Er zijn ook tijden dat ik de recepten niet of nauwelijks aanraakte. De afhaal of patatzaak vierden dan hoogtij.

Echter sinds een week of vier/vijf is er wat veranderd in mijn gezin, mijn huishouding. Het begon met een receptenboekje van Weight Watchers. Het staat op mijn aanrecht met de geplande gerechten zo voor het grijpen. Toen mijn hubbie het boekje zag, moppperde hij: 'Nou, dat wordt honger lijden'. Maar die volgende ochtend nam hij een koude salade mee naar zijn werk en blijkbaar beviel deze goed, want de complimenten vlogen die avond over tafel. Ik vroeg hem of hij wist wat hij gegeten had en vertelde hem dat ik het recept voor deze salade dus uit het WW-boekje gehaald had.
Ook de dagen/weken die erop volgden werd er smakelijk en heel gevarieerd gegeten. Op dit moment zijn het niet alleen de dinermaaltijden die WW-proof zijn, maar ook de lunches zijn afwisselend en smaakvol.

Er is nog iets veranderd. Het viel me niet meteen op en misschien vergis ik me, maar hij is wel heel lief de laatste tijd. Niets is te veel en ik krijg maar heel weinig weerwoord als ik hem iets vraag. Vuilnisbakken buiten zetten wordt gedaan voordat ik het vraag en zelfs zijn sokken liggen netjes in de wasmand. Ja, echt...

Wel stelt hij mij soms een vraag..........



'Wanneer maak je weer die lekkere salade?'




Gaat de liefde van de man dan toch door de maag?

Chaos

Mijn agenda was in de afgelopen twee/drie dagen stevig gevuld. Op zich geen probleem, zolang ik alles goed weet te plannen. Maar daar zit nu juist mijn probleem, want ik ben soms een ongelooflijke chaoot. Jaaaah, dat zou je niet zeggen als je me voor de eerste keer ontmoet. Een van mijn eigenschappen is nl. perfectionisme. Ik weet niet of ik daar nou blij mee moet zijn of juist niet, maar dat is een ander verhaal. Perfectionisme is hetgeen wat mogelijk als eerste opvalt, maar schijn bedriegt. Er zijn van die momenten dat ik mijn hoofd niet meer bij elkaar kan rapen en dan is de wereld om mij heen chaos.

Chaos is gevaarlijk. Zo ook in de afgelopen dagen. Chaos ontstaat als ik te veel plan en te weinig rekening houdt met mezelf. Rekening houden met mezelf betekent in dit geval dat ik even de tijd moet nemen tussen de afspraken in, want anders ga ik in de vierde of vijfde versnelling en dat betekent racen tegen de klok. De consequenties van chaos betekent o.a. dat ik mij niet kan focussen op mijn WW-prioriteiten. Ik ben afgeleid en val dan al snel terug in mijn oude doen. En dat betekent niet veel goeds.

Wat betekende dit voor de afgelopen dagen? Ik had geen/nauwelijks tijd gepland om te bewegen. Ik vergat de drinken en 's avonds om 20.00 uur kom ik tot de ontdekking dat mijn punten nog lang niet op waren en ik had de neiging om net als voorheen mijn stress weg te eten met M&M's. Normaal gesproken zou mij dit niet eens zo erg opvallen, maar deze keer begon er een belletje te rinkelen... HEY!.... HEY!, dit gaat helemaal niet goed zo!!

Ik keek naar buiten. Het miezerige weer spoorde me niet echt aan om iets te ondernemen. Mijn hubbie stimuleerde me in eerste instantie ook niet. Toch besloot ik, ondanks de regen mijn loopschoenen aan te trekken en naar buiten te gaan.

Eenmaal buiten voelde het niet eens zo verkeerd. Hoe lang was het voor mij geleden dat ik de regen op mijn huid gevoeld had? (Ik ben een verwend nest met een auto voor de deur). Mijn hubbie wilde me niet alleen laten gaan en liep enkele minuten later achter me aan (de die-hard). En een dik uur later kwamen we allebei als verzopen katjes thuis. Echt compleet doorweekt, maar wat voelde ik me top!

Nadat ik uit de douche kwam, tintelde mijn huid en werd ik in de huiskamer verwelkomd door een beker warme chocolademelk. Opnieuw evalueerde ik de dag en kwam ik tot de ontdekking dat ik niet alleen mijn AP's verhoogd had. Tijdens het lopen had ik meer dan een halve liter water gedronken en met het drinken van chocomel kon ik ook mijn fitformules bijwerken. Al met al had ik het, ondanks de chaos, toch niet zo verkeerd gedaan. En heel tevreden, maar alsnog kauwend op een M&M-tje, klapte ik mijn laptop dicht.

Later, in bed, vroeg ik mezelf af waarom het goed invullen van mijn dagboek zo belangrijk voor mij was. Wat maakt dat ik me de ene dag heel tevreden en de andere dag heel onrustig kon voelen. Bestond de kans dat mijn dagboek mijn nieuwe verslaving gaat worden? Is dit waar het om draait? Komt hier weer het perfectionisme om de hoek kijken?

Nee, dit is niet waar het om draait. Maar het is wel een gigantisch hulpmiddel om mij bij de les te houden op momenten dat de wereld chaos is voor mij.

Ik hoef me niet druk te maken over het feit dat ik niet weet waar het werkelijk om draait. Beetje bij beetje leer ik dat het in feite niet eens gaat om de getallen op de weegschaal. Het gaat niet om dat hongergevoel tot zwijgen te brengen door het te negeren. Het gaat niet om dat goddelijke lijf (geloof ik). Het gaat om goede keuzes, om mijn gezondheid; het gaat om dat ik me goed kan voelen..

Overigens, ik kwam zojuist tot de ontdekking dat chaos ook lang niet zo erg is als ik dacht. Want volgens wikipidia is chaos nl. het niets waaruit de eerste Griekse goden ontstonden.
Mmmwah... ik kan mezelf wel zien als een griekse godin... maar dan wel in maatje 38 hooguit 40.
Allemaal nog een fijne vrije Pinkstermaandag,

Eten

Tot nu toe was mijn onderwerp gebaseerd op bewegen of sporten. Dat heeft alles te maken met het feit dat niet bewegen/sporten voor mij een grote valkuil is.

Ik ben een goeroe op het gebied van dieten en ik kan toveren met maaltijden (weglaten!). Deze keer wilde ik een totaal andere aanpak. Geen dieet, maar gezond leren eten en daarbij focussen om geen maaltijden meer over te slaan en extra bewegen. Dit moet volgens mij de toverformule zijn om binnen afzienbare tijd weer een mooi lijf te hebben en zoals mijn blog aangeeft, om vitaal te zijn. Dat is voor mij de kern - vitaal zijn en lekker en gezond kunnen eten.

Wat betekent eten voor mij? Door het vele lijnen is eten voor mij bijzaak geworden. Het is maar net dat ieder mens moet eten om in leven te blijven, anders zou ik met het grootste gemak eten kunnen laten staan. Ik praat nu ever voeding - met chocola en zoetigheid is het een ander verhaal. Ik ben een gepassioneerd chocola-liefhebber.

In de afgelopen 25 jaar heb ik geleerd dat je jezelf staande kunt houden met vitaminen- en mineralenpreparaten. Er waren tijden dat ik dacht dat ik baas was over mijn lichaam en het als overwinning zag als ik weer een dag niets of nauwelijks had gegeten. En er waren tijden dat mijn lichaam mij 'beloonde' met een slank lichaam. En ach, het ijzertekort en andere kwalen nam ik dan voor lief. Daar had de huisarts wel weer middeltjes voor. Ik heb tijden gekend dat ik echt misselijk werd als ik weer voor een kommetje yoghurt werd gezet in de ochtend, omdat mijn moeder vond dat ik toch iets moest eten voordat ik naar school ging. En echt waar, ik kreeg geen hap naar binnen. Ik haatte eten....

En net als iedereen, ken ik ook mijn levensproblemen en zo heb ik ook de andere kant van eten leren kennen. Lekker eten brengt vrienden dichter tot elkaar. Eten troost. Eten maakte van mijn binnenste een (tijdelijk) tevreden mens. Met eten voel je je nooit alleen, ookal is manlief er nooit en moet je het zelf maar zien te rooien met twee koters.
In deze tijden betekende eten nooit voor mij wat het werkelijk had moeten zijn, nl. voeding voor het lichaam (en geest). Mijn eten moest altijd snel klaar zijn, dus vaak de gebruikelijke boterhammen met ontbijt en lunch. En als het brood lekker vers was, dan lustte ik wel een boterhammetje of -tig. Veel variatie kende ik niet. En 's avonds, als ik moe thuis kwam, dan werden er snelle maaltijden in elkaar gedraaid en anders was de patatzaak of de chinees wel de oplossing om de hongerige maag tevreden te stellen.

Op dit moment moet ik mij echt focussen om gebalanceerde maaltijden op tafel te zetten. Er is een wereld voor mij opengegaan. Ik ben in het proces om te genieten van gezonde maaltijden. Ik zoek balans en ik probeer het verzadigingsgevoel in de gaten te houden, want dat is de clou om me goed te blijven voelen. Een vol gevoel maakt me moe, inactief.

In 2010 ging ik tijdelijk naar de cursus van WW. Ik heb er erg veel geleerd, maar met mijn drukke bestaan, vond ik het tellen van punten erg lastig en omdat ik niet echt de moeite nam om zelf wat onderzoek te doen, snapte ik vaak helemaal niets van hoe je nu verantwoord een maaltijd kon samenstellen. Door omstandigheden verliet ik de cursus en veranderde er maar weinig aan mijn voedingspatroon.

Wat er gebeurd is, weet ik niet, maar op dit moment is de knop om. Het lijkt alsof ik 'het licht' gezien heb. Ik begrijp wat ik verkeerd gedaan heb in al die jaren. Ik begrijp wat ik moet veranderen. Ik ben er bij lange na niet en op dit moment voel ik me goeroe-af. Ik ben een leerling, moet opnieuw pas verworven kennis leren toepassen. Valt niet mee, maar als ik 's avonds mijn WW-dagboek evalueer en ik tevreden naar mijn bedje ga (zonder hongerige maag) dan heb ik er alle vertrouwen in dat ik er kom.

Ik heb vaak vrouwen horen zeggen dat WW hun leven heeft veranderd. Een cliche, dacht ik, maar nu weet ik dat het echt zo is. Ik ben e rvan overtuigd dat ook mijn leven drastisch verandert als ik blijf doen wat ik nu doe.

Gevecht met mijn saboteur

In mijn bed, vanochtend, begon het al.... terwijl ik lag na te denken over de invulling van mijn dag. Een beetje raar gevoel in mijn buik, want vandaag is mijn eerste keer dat ik een Pilates-les volg. Ik ben al zo handig geweest om mezelf op te geven, want dat is dan toch een stok achter de deur. Ik ken mezelf wel een beetje, of moet ik zeggen, dat ik mijn saboteur al een beetje ken. Echt maar een beetje, want hoe dan ook, elke keer opnieuw verrast hij me en ben ik onder de indruk van zijn kracht. Hij is zo gewiekst, zo handig en kan praten als Brugman. Er zijn dagen dan praat hij mij onder tafel...

Heel voorzichtig begon hij vanochtend... 'Eigenlijk heb je niet zoveel tijd om te gaan. Je agenda is zo vol... had je niet een beter tijdstip kunnen kiezen?'
'Nee, dat ging niet, er zijn maar drie lessen, en op de andere twee tijdstippen kan ik niet. Dus heb ik voor deze gekozen'.

'Doe je eigenlijk niet te veel.. zomaar uit het niets, beweeg je nu bijna iedere dag en je blijft maar nieuwe dingen verzinnen. Het is eigenlijk weer te veel van het goede. Wanneer leer je nou eens alles met mate te doen?'
'Ja, met mate, een woord dat ik nog niet zo goed ken. Maar ik ben lerende.. en zolang mijn lichaam en geest het prettig vind dat ik sport/beweeg, lijkt me dat ik niks verkeerd doe.'

' Ik heb eigenlijk niet zo'n zin om te gaan'.
'Mmmm....'

'Weet je waarom niet? Ik denk dat je voor Joker staat. Waarschijnlijk ben je de dikste van de groep. Ik wed dat het je niet eens lukt om je benen in de lucht te houden. Laat staan dat je het een uur volhoudt. Nou, ik wens je veel succes.... maar uhh, kom straks niet bij mij uithuilen als eindelijk duidelijk is dat ik gelijk heb. Ze zullen om je lachen... geloof dat maar!'
'Dat zal vast wel meevallen. Ik ben vast niet de enige en als nieuweling wordt van mij helemaal niet verwacht dat ik een uur lang alle oefeningen perfect na kan doen. Doe niet zo achterlijk, mensen zullen eerder respect hebben voor het feit DAT ik beweeg, dan dat ze me uit zullen lachen HOE ik beweeg. Bovendien als ik niks doe, zal ik blijven zoals ik ben en dat wil ik niet'.

'Blijf nou lekker liggen, joh. Je hebt het verdient. Even een daagje niks doen. Je hebt al gewandeld en gezwommen van de week. Is het niet zo dat je balans moet zoeken? Bewegen, maar dan ook op tijd je rust nemen? Balans, dat is het woord en dat is bij jou ALTIJD ver te zoeken. Wanneer ben je nou eens echt lief voor jezelf?'
'Beste saboteur, je snapt er nog helemaal niks van he? Ik ben niet blij met mezelf zoals ik nu ben. Ik wil graag veranderen en daar zal ik moeite voor moeten doen. Ik kan niet niksen en verwachten dat de kilo's er vanaf vliegen. Hoe vaak hebben we dat al geprobeerd? Je zou toch moeten weten dat met gezond eten alleen ik het niet red. Wees nou eens aardig voor me en steun me in plaats van dat je me altijd onderuit haalt. Lieve saboteurtje van me, ik trap er deze keer niet in. Ja, ik vind het doodeng om alleen naar Pilates te gaan. Ja, ik ben bang dat ik niet mee kan met de rest. En ja, ik heb de neiging om het nu al op te geven, maar ik wil juist nu de kracht in mezelf vinden om het toch te doen. Jij kan me daarbij helpen door niet iedere keer zo te zeuren. Weet je wat? Of je wordt en stuk positiever of ik gooi je zonder pardon de deur uit? Je mag kiezen, wat gaat het worden?

'Zo, wat ben jij veranderd zeg! Je bent helemaal niet lief...'

'Wen er maar aan...'

'Nou dan veel plezier bij je *** Pilates, ik spreek je later nog wel een keer....'
'Nou, dag schat van me.. tot de volgende keer. Ik zal je wel laten weten hoeveel kilo lichter ik me voel als we elkaar weer zien.'

Mijn kleine saboteur vertrok en daar alleen al om voelde ik me kilo's lichter. Ik heb vandaag gewonnen en ik ben gegaan. En weet je wat? Het viel eigenlijk wel mee. Ja, ik was de dikste, ja, ik was de minst lenige en ja, ik twijfelde of ik een volgende keer weer wil gaan. Maar deze dag nemen ze niet meer van me af!

I have a dream...

Om zes uur gaat de wekker. Ik word wakker en nadat ik mij uitrek en mijn hubbie met een blije kus wakker maak, stap ik uit bed. Na de gebruikelijke toiletgang, ren ik naar de badkamer om daar als eerste gebruik te kunnen maken van een warme douche. Voordat ik onder de warme straal ga staan, kijk ik heel tevreden naar mijn naakte lichaam. Geen grammetje vet te veel....
Tijdens het douchen steekt hubbie zijn hoofd om de douchedeur en maant mij op te schieten en ik zie aan de glimlach om zijn mond dat hem bevalt wat hij ziet.
Vervolgens kleed ik mij aan. Ik heb vorige week een nieuw stelletje gekocht. Een rokje dat mijn slanke heupen accentueert en een bijpassende blouse. Tegenwoordig draag ik alleen nog maar mooie kleuren, die perfect bij mijn huid passen. Zwart is ECHT verleden tijd. Panties glijden als gegoten over mijn mooie, gespierde benen en mijn hoge hakjes (die niet meer zeer doen na 5 minuten) maken het geheel af.
We ontbijten samen en nemen hiervoor de tijd. Het samenstellen van gezonde maaltijden is, sinds ik ge-WW-t heb, een tweede natuur geworden en ik kan me niet meer voorstellen hoe het was voorheen. Ik vraag aan hubbie of hij nog last heeft van spierpijn. Het 10 km hardlopen van gisteren was misschien net even te veel van het goede, maar we hebben het wel gedaan en dat voelt zo, ontzettend lekker. We hebben plannen om te backpacken door Australie. De tickets liggen klaar. Dat we bijna een etmaal in een vliegtuig zullen zitten, boeit ons niet. We hebben geen last meer van te nauw zittende stoelen.
De jongelui komen even langs en de kleintjes zijn blij om oma weer te zien. De oudste twee gaan basketballen in de tuin. Ik plaag ze even door de bal van ze af te pakken en deze rechtstreeks in de basket te gooien. De kids zijn verbaasd, immers in hun ogen ben ik oud. Maar zo voel ik me niet! Ik voel me jong en energiek.
Thom, mijn zoon, haalt een herinnering op. 'Weet je nog mam, dat je dit soort dingen niet met ons deed? Je wilde niet eens gaan zwemmen, omdat je je niet in een badpak wilde hijsen'. Ik herinner me deze periode nog heel erg goed en besef met welk een zelfvertrouwen ik nu naar het strand ga. Zelfvertrouwen is het grootste kado dat ik mezelf gegeven heb. Echter, ik besef ook heel goed dat er niets in de wereld is waarmee ik zijn gemis van die tijd nog goed kan maken. Misschien kan ik het goed maken door er nog lang te zijn voor de kleintjes. En volgens onze huisarts gaat ons dat ook wel lukken. Na de laatste check-up kregen wij het predikaat 'kerngezond'. Mijn rug is sterker geworden, omdat mijn buikspieren weer getraind zijn.
Als de kinderen weer naar huis zijn, zet ik mijn laptop aan en werk ik nog even aan mijn boek, dat waarschijnlijk binnenkort uitgegeven zal worden.
Hubbie kookt en de geur van verse kruiden bezorgen me een water-bekkie. Eten is nog steeds een festijn en hoewel het niet meer nodig is, schrijf ik, na de maaltijd, gewoontegetrouw in mijn dagboek hoeveel punten ik vandaag verbruikt heb. Tevreden kijk ik naar het scherm. We zijn het nog niet verleerd...
Dankbaar blik ik terug. Ben dankbaar voor het programma van WW, dat mij geleerd heeft om lekker, maar gezond en verantwoord te eten. Ik denk aan de vele WW-collega's die ik in de loop der jaren heb leren kennen. Zij hebben mij er door heen gesleept. Zij hebben mij aangemoedigd om te bewegen. Zij hebben mij geholpen het snoepen te weerstaan. Zij waren er toen ik het niet meer zag. Door hen heb ik de persoon kunnen worden die ik nu ben...

Ja, ik heb een droom... I have a dream.

Ter herinnering... voor de momenten dat het niet zo goed gaat

Het is zaterdagavond. Hubbie is al naar bed. Onze vrienden zijn een uur geleden vertrokken. We hebben een onwijs fijne avond gehad. Waar ik zo tegenop zag, het goochelen met vrije punten, is me goed afgegaan. Ik heb geen idee welk effect het heeft op de weegschaal (woensdag is pas weegdag), maar het doet er niet toe. Heel bewust heb ik voor het eten gekozen en dat is, ongelogen waar, een nieuwe fase in mijn leven.

Planning was voor mij de toverformule. Ik wist dat ik ook deze avond mogelijk verleid zou worden door meer te eten dan normaal. Ik ben vanochtend meteen een uur gaan wandelen (wat me overigens steeds beter bevalt) en John en ik hebben de tuin onder handen genomen. Daarnaast zijn we met onze vrienden een uur gaan bowlen voordat we aan tafel gingen. Iets wat ik in geen jaren meer gedaan had.
Uiteindelijk heb ik een verantwoorde keuze gemaakt tijdens het eten. Ben me wel te buiten gegaan aan Italiaans ijs, maar ik denk dat dit op het grote geheel, niet eens zo heel fout was.

Het gevoel dat mij zojuist overmande was een gevoel van trots. Het gevoel dat ik goed bezig ben. Eindelijk, eindelijk, besteed ik aandacht aan mezelf. Eindelijk, eindelijk, kan ik me weer goed voelen over mijn keuzes. Ik ben trots.... ja, ik durf het bijna niet te schrijven, want het is best raar om jezelf een schouderklopje te geven.

Komt het door het meer-bewegen, de aangemaakte endorfines, dat ik me gelukkig voel of komt het door de aandacht die ik mijn lichaam schenk?

Ik ben een echt denk-mens. Alles doe ik met mijn hoofd. En ja, ik ben een ongelooflijk emotioneel mens. Mijn hart zit op de juiste plek, maar het lijf, dat hersens en hart beschermt, dat heeft zo veel jaren niet mee geteld. Ik nam het maar voor lief, maar het was niet belangrijk voor me. En wat er gebeurt is, ik kan het je niet vertellen, maar sinds kort vind ik het zo ontzettend belangrijk om me goed te voelen. Wil ik mijn lichaam weer in vorm krijgen. Wil ik mijn schoenveter weer kunnen strikken, zonder te zuchten en te kreunen.
Wat is er ineens in mij veranderd? Ik weet het niet....

Ik herken ineens weer een Annelies die lekker fanatiek kan zijn. Het voelt goed om moe te zijn na een portie beweging. Het voelt goed om 's avonds niet uit te hoeven buiken en het voelt goed om je lichaam te geven wat het nodig heeft. Bewust geven, wel te verstaan.

Ik ben slechts drie/vier weken bezig met WW en ik voel me een ander mens. Nee, dat is niet goed gezegd, niet een ander mens, ik voel me dichter bij mijn oude, vertrouwde ik komen. Ik realiseer me hoe lang ik verwijderd ben geweest van die oude, vertrouwde ik. Dr. Phil noemt het je autenthieke ik. Het maakt me gelukkig.

Ik ben me bewust dat ik dit gevoel niet zal kunnen blijven vasthouden. Ik zal vast ontmoedigd raken, ik zal er vast wel de balen van krijgen en er zullen dagen komen dat ik niet afval of zelfs bij kom. Misschien is dit wel de reden waarom ik dit alles op schrijf. Zodat ik straks terug kan lezen waarom ik het ook al weer deed.

Heel simpel, ik wil oud worden - ik wil mijn a.s. kleinkinderen zien opgroeien. Ik wil me gezond voelen en ik wil me pijnloos kunnen blijven bewegen. Ik wil mee kunnen blijven doen, ongeacht mijn leeftijd. Ik wil weer in vliegtuigstoelen en terrasstoelen kunnen passen. Ik wil weer korte rokjes kunnen dragen en andere leuke kleding. Ik wil weer echt sexy kunnen zijn.

Maar meest van al wil ik die oude, vertrouwde Annelies zijn die ik vroeger was. Mijn authentieke ik vinden en zijn. Mijn passie groot maken (hardlopen) en ik hoop daarbij een voorbeeld te kunnen zijn, een aanmoediging te kunnen zijn voor hen die in hetzelfde schuitje zitten als ik.

Allen een fijne zondag!

Vandaag zijn John en ik 12 1/2 jaar getrouwd. Om dit te vieren hebben we gisteren de kinderen, plus aanhang mee uitgevraagd. Een nachtje logeren in een hotel in Noordwijk aan Zee. Lekker naar het strand en 's avonds uiteraard lekker uit eten.

Ik had gedacht dat het niet mee zou vallen om WW-minded te blijven, maar al met al heb ik verstandige keuzes gemaakt. Vis, lekkere salade en uiteindelijk maar een handvol aardappelproducten (variatie). Het was de bedoeling dat ik het toetje zou overslaan, aangezien ik ook al een voorgerechtje genomen had. Maar de kids hadden de keuken de instructie gegeven om voor een speciaal nagerecht te zorgen. Tja, dan is het moeilijk om nee te zeggen. In gedachten telde ik mijn propoints en aangezien ik de extra punten nog niet verbruikt had deze week, heb ik kunnen genieten van deze verrassing.

Maar... mijn extra punten zijn nu wel bijna op en ik 'moet' morgenavond nog uit gaan eten met vrienden. Ik dreig nu toch wel wat in paniek te raken, aangezien ik de inmiddels verloren drie kilo niet kwijt wil raken....... Ik heb besloten om morgenochtend mijn wandelschoenen weer aan te trekken en eerst maar wat extra punten te verdienen voordat ik ze op maak.

En.... wat ik ook niet kan laten is, dat ik morgenochtend toch even stiekum spiek om te zien wat die extra points met me gedaan hebben. Het zijn vast de beginnersperikelen. Ik denk dat als je wat langer WW-t, dat je je daar niet meer zo druk over maakt.

Het enige wat ik op dit moment nog niet onder de knie heb is het water drinken. Ondanks de warmte, kom ik nog steeds niet goed aan mijn 2 liter water per dag. Ik weet dat het goed voor me is, maar als ik actief ben - veel buiten ben, dan vergeet ik te drinken. Door de week ben ik wat vaker binnenshuis en dan gaat het drinken al wat makkelijker.
Misschien heeft iemand nog goede tips aan hoe ik mezelf kan herinneren om te drinken. Thuis drink ik bijvoorbeeld na iedere toiletgang, maar buitenshuis lukt me dat eigenlijk ook niet goed.

Ik zag trouwens vandaag foto's van mezelf. En hoewel ik mezelf in de spiegel wel aardig vond uitzien, geven de foto's toch een eerlijker beeld. En o, o, wat zie ik er uit! Ik knapte weer even af op wat ik zag.
Enfin, laten we het positief houden: de foto's zijn wederom een extra stimulans om te werken aan een mooier figuur.

Positief was ook dat ik op het strand met de jongens heb gevoetbald - iets waar ik maanden geleden nog geen minuut aan zou denken, laat staan dat ik het deed. Nu had ik er zin in. Het kon me niet schelen wat anderen van mij dachten. Ik ben lekker achter die bal aan gehold (nou ja, hollen.... wat voor hollen moest doorgaan dan). Dit had wel weer als resultaat dat ik nu met een vuurrode neus rond loop, want blijkbaar verbrand je nog sneller als je aktief bezig bent op het strand. Door het windje heb ik niet gevoeld dat het zo hard ging. Gelukkig bleek het bij mijn gezicht.

Het waren twee geweldige dagen. Ik heb wederom echt genoten!

Een ster verdiend

Yipee - ik heb vandaag mijn eerste ster binnen! In drie weken tijd drie kilo kwijt. Ik heb vanochtend een vreugdedansje gemaakt naast de weegschaal.
In gedachten zie ik 12 pakjes roomboter opgestapeld. Dat is wat mijn lijf niet meer hoeft te dragen. Mijn hart, mijn voeten en mijn buik zijn dankbaar... denk ik.
Ik kijk uit naar het moment dat ik onder de xxx kilo ben, mijn eerstvolgende doel. En dan is de beurt aan 5%.
O, wat voelt dit lekker!!