Ik trachtte jullie wijs te maken dat, hoewel ik vanochtend een goede start gemaakt had door een uur te zwemmen en me aan mijn punten te houden, ik eind van de middag toch voor de bijl ging en dat dit kwam door dit en door dat....
Ik heb weliswaar niet gesnoept vandaag, maar ik ben heel onverstandig bezig geweest met de warme maaltijd. Ondanks het lopen van gisteren en het zwemmen van vanochtend, kom ik twee points te kort. (Ik heb dus weer een lening van de bank... haha).
Ik heb vandaag menig excuus de revue laten passeren, allemaal redenen, allemaal excuses om mij af te reageren met eten; Over werk dat ik eigenlijk niet wilde doen, maar waarvan ik zelf vond dat het toch moest gebeuren, terwijl niemand mij vertelt wat ik wel en wat ik niet moet doen; Over de vele rollen die ik heb (van huisvrouw, echtgenoot, moeder, collega, werknemer tot het zijn van een goede buur) en de stress dat dit met zich meebrengt. Ik heb er zelfs Stephen Covey bijgehaald om te praten over timemanagement en het totaal niet in balans zijn en de prioriteiten die ik al dan niet aan een activiteit moet leren geven, eventueel door middel van een kwadrant (zie zijn boek Timemanagement). Ik heb er zelfs mijn (inmiddels overleden) moeder bijgehaald. Immers, het is haar schuld dat ik eet- en suikerverslaafd ben. Haar voorbeeld heeft mij doen volgen.
En o boy, de volgende gedachte kwam wel hard aan, want zoals mijn moeder mijn voorbeeld was, zo ben ik een voorbeeld voor mijn dochter... En hoewel ze nu nog een heerlijk smal lijntje heeft en er gezond en sportief uit ziet (en ook is), zo heb ik ook gezien dat zij, net als ik, een emo-eter is. Ook zij troost zichzelf met.. jawel, suiker! Ik besefte dat zij mij mogelijk ooit de schuld zal geven van haar suikerverslaving, immers mijn voorbeeld heeft haar doen volgen.
In dit besef ontwaakte ik. Want A) het is helemaal niet terecht dat ik mijn moeder beschuldig van MIJN eetverslaving. Ik was degene die al dat gif mijn strot in duwde. En B) werd het mij pijnlijk duidelijk dat ik steeds naar smoesjes zoek om mijn eigen verantwoordelijkheid op af te kunnen schuiven. Ik zal niet zeggen dat zelfreflectie op zijn tijd niet nodig is. Jazeker, soms liggen er echt emotionele zaken die opgeruimd moeten worden. Ik ben de laatste die dit zal ontkennen, maar ik besef ook dat ik niet altijd, zoals vandaag, de verantwoording op me wil nemen door dingen te doen, waarvan ik weet dat ik ze beter niet kan doen. Het is nu de kunst om het verschil te ontdekken. Wanneer is het tijd voor zelfreflectie en wanneer zoek ik gewoon een smoes om mijn zwakheid te bedekken?
En ach, wat is zwakheid.... ik heb toegegeven aan mijn saboteurtje vandaag. Hij heeft gewonnen. De stand is 1-0. Laten we het sportief houden en laat ik hem de hand reiken. Maar let wel, duveltje, morgen schud jij mij de hand, want dan maak ik je in met zeker 3-0.
We gaan er weer voor en dit keer zonder smoezen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten