Achtbaan

Het is voor mij al een hele poos geleden, want ik pas niet zo goed meer in de stoeltjes en vanwege mijn hoge bloeddruk wordt het trouwens ook afgeraden, maar ik ben al een hele poos niet meer in de Python geweest. Althans, niet in de achtbaan van de Efteling.


Figuurlijk gezien zit ik wel regelmatig in de achtbaan. Zo ook deze week. Mijn emoties zwierden van hoog naar laag, mijn prestaties gingen op en neer. Zelfs de wereld om me heen - met name de temperatuur buiten ging van hoog naar laag en omgekeerd. Tot slot zag ik ook het display op de weegschaal op en neer gaan.(ja, ik kan het wegen nog steeds niet laten. Ik stap iedere ochtend op de weegschaal, zonder dat ik er overstuur van raak).


Vandaag was ik weer een paar uur therapeutisch aan het werk. De collega's reageren lief en het voelde weer zo goed om op mijn werk te zijn. In mijn buik kriebelde het en maakte ik de vertaalslag dat verlangen heet. Terwijl ik een uur van te voren nog kriebels in mijn buik had, omdat ik er zo tegenop zag om naar Rotterdam te rijden. En aangezien het bedrijf gisteren net verhuisd is naar een andere locatie, werd ik door de receptie van boven naar beneden gestuurd (ofwel van het kastje naar de muur).


Maar wat duurt deze week toch lang. Mijn weegdag is morgen en het lijkt haast een maand geleden dat ik 'mocht' wegen. Zie het woordje MOCHT. Er zijn tijden geweest dat ik de weegschaal vervloekte, 'm opborg ver onder mijn bed en mopperde als de huisarts mijn gewicht wilde controleren. En nu, sinds een week of zes/zeven is de weegschaal mijn beste vriend. Plus, de centimeter..


Zo was ik deze week in een behoorlijke dip; had het gevoel dat ik het allemaal niet onder controle kon krijgen. Wilde de moed opgeven en zag ook een niet hoe ik in vredesnaam al die kilo's weer zou moeten kwijtraken.... Om vervolgens, met vallen en opstaan het enthousiasme weer te voelen om het vandaag weer beter te doen dan gisteren en volgende week alvast goed te plannen, want dit is waarmee het, wat mij betreft, staat of valt.... planning!


Nou word ik in augustus 50... (zo voelt het niet hoor... voel me af en toe nog net een snotneus van 18 - sorry jongere dames voor de beeldspraak ). Begin me nu ook af te vragen in hoeverre de hormonen een rol spelen in deze achtbaan. Ik heb nog geen opvliegers, ben ook niet van plan deze te krijgen (smile!) en heb totaal geen last van andere verschijnselen. Maar is dit, het op en neer gaan van emoties, hun manier om mij te grazen te nemen?


Geen idee, ik weet alleen dat ik weer bijna aan de top ben en dat ik zo meteen weer gillend van plezier naar beneden suis.... nu de display op de weegschaal nog. Dan ben ik helemaal tevree!