Ter herinnering... voor de momenten dat het niet zo goed gaat

Het is zaterdagavond. Hubbie is al naar bed. Onze vrienden zijn een uur geleden vertrokken. We hebben een onwijs fijne avond gehad. Waar ik zo tegenop zag, het goochelen met vrije punten, is me goed afgegaan. Ik heb geen idee welk effect het heeft op de weegschaal (woensdag is pas weegdag), maar het doet er niet toe. Heel bewust heb ik voor het eten gekozen en dat is, ongelogen waar, een nieuwe fase in mijn leven.

Planning was voor mij de toverformule. Ik wist dat ik ook deze avond mogelijk verleid zou worden door meer te eten dan normaal. Ik ben vanochtend meteen een uur gaan wandelen (wat me overigens steeds beter bevalt) en John en ik hebben de tuin onder handen genomen. Daarnaast zijn we met onze vrienden een uur gaan bowlen voordat we aan tafel gingen. Iets wat ik in geen jaren meer gedaan had.
Uiteindelijk heb ik een verantwoorde keuze gemaakt tijdens het eten. Ben me wel te buiten gegaan aan Italiaans ijs, maar ik denk dat dit op het grote geheel, niet eens zo heel fout was.

Het gevoel dat mij zojuist overmande was een gevoel van trots. Het gevoel dat ik goed bezig ben. Eindelijk, eindelijk, besteed ik aandacht aan mezelf. Eindelijk, eindelijk, kan ik me weer goed voelen over mijn keuzes. Ik ben trots.... ja, ik durf het bijna niet te schrijven, want het is best raar om jezelf een schouderklopje te geven.

Komt het door het meer-bewegen, de aangemaakte endorfines, dat ik me gelukkig voel of komt het door de aandacht die ik mijn lichaam schenk?

Ik ben een echt denk-mens. Alles doe ik met mijn hoofd. En ja, ik ben een ongelooflijk emotioneel mens. Mijn hart zit op de juiste plek, maar het lijf, dat hersens en hart beschermt, dat heeft zo veel jaren niet mee geteld. Ik nam het maar voor lief, maar het was niet belangrijk voor me. En wat er gebeurt is, ik kan het je niet vertellen, maar sinds kort vind ik het zo ontzettend belangrijk om me goed te voelen. Wil ik mijn lichaam weer in vorm krijgen. Wil ik mijn schoenveter weer kunnen strikken, zonder te zuchten en te kreunen.
Wat is er ineens in mij veranderd? Ik weet het niet....

Ik herken ineens weer een Annelies die lekker fanatiek kan zijn. Het voelt goed om moe te zijn na een portie beweging. Het voelt goed om 's avonds niet uit te hoeven buiken en het voelt goed om je lichaam te geven wat het nodig heeft. Bewust geven, wel te verstaan.

Ik ben slechts drie/vier weken bezig met WW en ik voel me een ander mens. Nee, dat is niet goed gezegd, niet een ander mens, ik voel me dichter bij mijn oude, vertrouwde ik komen. Ik realiseer me hoe lang ik verwijderd ben geweest van die oude, vertrouwde ik. Dr. Phil noemt het je autenthieke ik. Het maakt me gelukkig.

Ik ben me bewust dat ik dit gevoel niet zal kunnen blijven vasthouden. Ik zal vast ontmoedigd raken, ik zal er vast wel de balen van krijgen en er zullen dagen komen dat ik niet afval of zelfs bij kom. Misschien is dit wel de reden waarom ik dit alles op schrijf. Zodat ik straks terug kan lezen waarom ik het ook al weer deed.

Heel simpel, ik wil oud worden - ik wil mijn a.s. kleinkinderen zien opgroeien. Ik wil me gezond voelen en ik wil me pijnloos kunnen blijven bewegen. Ik wil mee kunnen blijven doen, ongeacht mijn leeftijd. Ik wil weer in vliegtuigstoelen en terrasstoelen kunnen passen. Ik wil weer korte rokjes kunnen dragen en andere leuke kleding. Ik wil weer echt sexy kunnen zijn.

Maar meest van al wil ik die oude, vertrouwde Annelies zijn die ik vroeger was. Mijn authentieke ik vinden en zijn. Mijn passie groot maken (hardlopen) en ik hoop daarbij een voorbeeld te kunnen zijn, een aanmoediging te kunnen zijn voor hen die in hetzelfde schuitje zitten als ik.

Allen een fijne zondag!