Mijn persoontje zit wat vreemd in elkaar, zodra het gaat om een verbod. Zeg nee, dan neem ik er twee... een bekende reclame. Voor mij werkt het echt zo.
Als kind mocht ik van mijn ouders niet in een bepaald gebied komen. Te veel gevaar.. te dicht begroeid, te veel water en grotten en/of landverzakkingen, waardoor je als kind echt zoek kon geraken. En uitgerekend dat gebied bleef zo aantrekkelijk en nu achteraf gezien heb ik juist van die plek de meest avontuurlijke jeugdherinneringen.
Een verbod blijft voor mij een uitdaging. Tegen mezelf zeggen dat ik vandaag niet mag snoepen, werkt averechts. Geheid dat ik de hele dag denk aan snoepen. En eer de dag om is, heb ik het nodige naar binnen gewerkt, om me mezelf vervolgens uit te maken voor slappeling.
Zo hoor ik ook met regelmaat de kreet: 'Ik heb levenslang'. Het heeft hetzelfde effect op mij. Ook dan krijg ik de neiging om hier tegenin te gaan en me te wurmen uit de geestelijke dwangbuis. Het werkt voor mij niet; ik ben geneigd om het tegenovergestelde te doen. Daarvoor in de plaats heb ik gekozen voor 'Ik MAG...... levenslang', met andere woorden als ik de juiste keuzes maak, de juiste voedingsstoffen kies voor mijn lichaam, dan mag ik nog van zoveel dingen genieten. Ik kan dan, ondanks mijn overgewicht, genieten van alle lekkere dingen in de wetenschap dat ik mogelijk toch afval en anders in de wetenschap dat ik mijn lichaam een plezier doe. Dat is wat ik vind in Weight Watchers. Je mag nog zoveel... er is geen verbod, behalve als je je het zelf oplegt. Daarnaast mag ik hopen dat ik me de WW-methode dusdanig eigen maak, dat deze mij mijn leven lang van dienst zal zijn.
Mijn lichaam heeft mij gedwongen om te stoppen met vechten. Mijn energie is op, wat op zich logisch is. Als je geen goede voedingsstoffen in je lichaam steekt, krijg je op den duur ook niet zoveel meer van je lichaam terug. En toch blijft het wonderbaarlijk, want gaandeweg leert mijn lichaam me nu wat het echt wil hebben en wat het echt wil doen. Het is alleen een kwestie van goed luisteren en het dan doen. Het lichaam verbiedt ook helemaal niets... het vraagt.
Hoe zit het dan met het chocolade-monster? Zoals ik er tegen aan kijk lijkt dit een eeuwig gevecht. Wat gebeurt er als ik ook hier stop met vechten? Om heel eerlijk te zijn vrees ik dat ik dan weer helemaal los ga. Zoals gewoonlijk is een blokje nooit genoeg. Als ik eenmaal op dreef ben, dan heb ik in no-time een reep meester gemaakt.
De vraag die ik mezelf gesteld heb is, luister ik wel naar mijn lichaam als ik chocola wil, of wil mijn hoofd chocola en is er een behoefte die ook op een andere manier bevredigd kan worden?
Ik nam vandaag de proef op de som. Ondanks het feit dat ik net gegeten had (beschuiten met jam) voelde ik die enorme trek naar chocola. Het klinkt alsof ik teveel tijd heb, maar ik ben echt even gaan zitten en heb mezelf de keuze laten maken tussen een bruine boterham met pindakaas (wat ik erg lekker vind) en een blokje chocola - ondanks dat ik net gegeten had. Ik heb gekozen voor een boterham met pindakaas. Qua punten ook niet echt ideaal, maar ik merkte dat mijn lichaam er behoefte aan had. Blijkbaar was mijn maag niet gevuld na het eten van de beschuitjes.
Tevens realiseerde ik me dat, dat ik emotioneel uit balans was en dat dit de reden was dat het chocolademonster weer om de hoek kwam kijken. Niet dat ik hier meteen een oplossing voor had, maar puur door het 'door te hebben' schiep het wel een moment waarin ik een keuze kon maken. Bewust een keuze; het voelde geeneens meer als een gevecht toen ik nee zei tegen het blokje chocola.
Het chocolademonster is love-able... ik heb h et vandaag kunnen aaien. Wie weet, met een beetje training, volgt hij mij in plaats van ik hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten