Tijdens het douchen steekt hubbie zijn hoofd om de douchedeur en maant mij op te schieten en ik zie aan de glimlach om zijn mond dat hem bevalt wat hij ziet.
Vervolgens kleed ik mij aan. Ik heb vorige week een nieuw stelletje gekocht. Een rokje dat mijn slanke heupen accentueert en een bijpassende blouse. Tegenwoordig draag ik alleen nog maar mooie kleuren, die perfect bij mijn huid passen. Zwart is ECHT verleden tijd. Panties glijden als gegoten over mijn mooie, gespierde benen en mijn hoge hakjes (die niet meer zeer doen na 5 minuten) maken het geheel af.
We ontbijten samen en nemen hiervoor de tijd. Het samenstellen van gezonde maaltijden is, sinds ik ge-WW-t heb, een tweede natuur geworden en ik kan me niet meer voorstellen hoe het was voorheen. Ik vraag aan hubbie of hij nog last heeft van spierpijn. Het 10 km hardlopen van gisteren was misschien net even te veel van het goede, maar we hebben het wel gedaan en dat voelt zo, ontzettend lekker. We hebben plannen om te backpacken door Australie. De tickets liggen klaar. Dat we bijna een etmaal in een vliegtuig zullen zitten, boeit ons niet. We hebben geen last meer van te nauw zittende stoelen.
De jongelui komen even langs en de kleintjes zijn blij om oma weer te zien. De oudste twee gaan basketballen in de tuin. Ik plaag ze even door de bal van ze af te pakken en deze rechtstreeks in de basket te gooien. De kids zijn verbaasd, immers in hun ogen ben ik oud. Maar zo voel ik me niet! Ik voel me jong en energiek.
Thom, mijn zoon, haalt een herinnering op. 'Weet je nog mam, dat je dit soort dingen niet met ons deed? Je wilde niet eens gaan zwemmen, omdat je je niet in een badpak wilde hijsen'. Ik herinner me deze periode nog heel erg goed en besef met welk een zelfvertrouwen ik nu naar het strand ga. Zelfvertrouwen is het grootste kado dat ik mezelf gegeven heb. Echter, ik besef ook heel goed dat er niets in de wereld is waarmee ik zijn gemis van die tijd nog goed kan maken. Misschien kan ik het goed maken door er nog lang te zijn voor de kleintjes. En volgens onze huisarts gaat ons dat ook wel lukken. Na de laatste check-up kregen wij het predikaat 'kerngezond'. Mijn rug is sterker geworden, omdat mijn buikspieren weer getraind zijn.
Als de kinderen weer naar huis zijn, zet ik mijn laptop aan en werk ik nog even aan mijn boek, dat waarschijnlijk binnenkort uitgegeven zal worden.
Hubbie kookt en de geur van verse kruiden bezorgen me een water-bekkie. Eten is nog steeds een festijn en hoewel het niet meer nodig is, schrijf ik, na de maaltijd, gewoontegetrouw in mijn dagboek hoeveel punten ik vandaag verbruikt heb. Tevreden kijk ik naar het scherm. We zijn het nog niet verleerd...
Dankbaar blik ik terug. Ben dankbaar voor het programma van WW, dat mij geleerd heeft om lekker, maar gezond en verantwoord te eten. Ik denk aan de vele WW-collega's die ik in de loop der jaren heb leren kennen. Zij hebben mij er door heen gesleept. Zij hebben mij aangemoedigd om te bewegen. Zij hebben mij geholpen het snoepen te weerstaan. Zij waren er toen ik het niet meer zag. Door hen heb ik de persoon kunnen worden die ik nu ben...
Ja, ik heb een droom... I have a dream.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten