Mijn rots in de branding

Vanochtend kwam ik een rok tegen in de kast, die ik al een hele poos niet meer gedragen had, vanwege het feit dat hij zo eng strak zit. Ik ben eigenlijk een broek-drager, maar zo af en toe ervaar ik de rok als op en top vrouwelijk. En er zijn van die dagen dat ik me ook echt vrouwelijk wil voelen. Zo'n dag was dus vandaag.


Hoe groot was mijn vreugde toen ik ontdekte dat ik de rok met gemak aan kon. De verloren 5 kilo was zichtbaar op weegschaal en op de WW-grafiek, maar verder is er nog niet veel van te merken. Het weer aankunnen van de rok was voor mij het eerste teken dat er een verandering plaats vindt.


Ik vond ook een spijkerbroek, die nog als nieuw in mijn kast hangt, maar die mij echt niet meer past. De laatste keer dat ik de broek aan probeerde, kwam deze niet verder dan mijn knieën. Toch liet ik de broek hangen, als symbool voor mijn slanke(re) lijn. Gisteren trok ik de broek (weliswaar met enige moeite) over mijn heupen. De broek dicht ritsen, dat ging nog niet.De broek staat nu als symbool voor de volgende mijlpaal. Ik verwacht dat ik de broek op mijn verjaardag in augustus weer aan kan. Het vooruitzicht maakt me blij....
Opgetogen vertelde ik mijn hubbie van mijn paservaringen en ik deed er nog een schepje bovenop door hem te vertellen dat hij met Kerst weer een slanke dame aan zijn zij mag verwachten. Allemaal doelen in het vooruitzicht... En ik wil zo graag!!


Maar ergens, diep, diep van binnen is er ook een gevoel dat ik haast niet kan omschrijven. Al dat vet heeft mij in de afgelopen 20/25 jaar ook beschermd. Het vet paste uitstekend bij het masker dat ik gedragen heb. Ik heb me kunnen verschuilen achter dat vet. Ik heb al heel snel geleerd dat de kans groot is dat je niet 'gezien' wordt als je dik bent, met name door mannen. Ik heb ontdekt dat je beter tegen een stootje kunt, je minder kwetsbaar kunt opstellen... ik had verwacht dat de meeste mensen niet door al dat vet heen zouden kunnen kijken. En nu al dat vet begint te smelten, ook al gaat het niet hard, heb ik het gevoel dat ik 'bloot' kom te liggen. Ergens ben ik bang voor begerige ogen van mannen (dat heeft een reden). Ergens ben ik bang dat ik serieus genomen word. Ik ben bang dat ik me niet meer kan verschuilen. En ik vraag me serieus af of dit niet de reden is waarom ik toch van die snaai-buien heb. Emotioneel was er in de afgelopen week niet zo heel veel aan de hand (behalve het trouwen van mijn dochter - een positieve gebeurtenis) en toch heb ik me enorm laten gaan. Als een opstandige tiener; een lange tong naar Weight Watchers, een grote puhhh!!


Misschien maar goed dat het zo langzaam gaat. Gaandeweg zal ik een nieuwe manier vinden om mezelf te kunnen presenteren, om de blikken van mannen te incasseren en zal ik ontdekken dat mooi 'bloot' komen te liggen helemaal niet erg is. Uiteindelijk weet ik dat de echte Annelies, die onder al dat vet begraven ligt, snakkend naar lucht en vrijheid, een mooie meid is. Een vrouw die iets te geven heeft aan deze wereld. Ik weet dat haar licht gerust mag schijnen en laat mannen maar kijken.... voor mij is er maar een en dat is degene die mij vandaag vertelde dat hij mij mooi vind, ook zoals ik nu ben en dat hij, wat dat betreft, niet hoeft te wachten tot de Kerst.
Dat was even slikken.....!