Spiegeltje, spiegeltje aan de wand

Hoe kan het zijn dat je jezelf in de spiegel anders ziet dan dat anderen je zien? Hoe komt het dat ik in de spiegel altijd een ander beeld zie, dan wat ik op foto's zie? En hoe kan het zijn dat ik mezelf deze week de ene keer als 'afschuwelijk' dik zie om op het volgende moment mijn rondingen ergens wel mooi te vinden en het net lijkt alsof ik slanker ben dan gisteren.


Op mijn weegdag bleek ik 7 ons te zijn aangekomen. Geen drama, ik heb het zien aankomen en ik weet wat ik niet goed gedaan had. Ik baalde er wel van, dat wel. En als ik in de spiegel keek dan zag ik weer alle negatieve aspecten van mijn lichaam en ik keek naar het spiegelbeeld alsof ik een berg vet zag. Mijn lippen krulden naar beneden. De volgende dag echter waren er weer 8 ons af (lang leve de warme dagen.. dus niet!!). Nu keek ik in de spiegel en meende ik toch wel de slankere versie te zien van wat ik gisteren zag. Ik aaide even over mijn lieve buikje en zo lelijk vond ik mijn rondingen eigenlijk helemaal niet. Verstandelijk weet ik dat die paar ons in gewicht geen verschil kan uitmaken in hoe je er uit ziet, maar gevoelsmatig ligt het geheel anders.


Zo kan ik me ook herinneren dat ik als 18-jarige in de spiegel keek. Moet je voorstellen, maatje 36 en dan toch alleen die dikke billen zag (die ik helemaal niet had). Mijn jongere zusje, die vanaf haar geboorte al wat flinker was, baalde als een stekker als ik mezelf zo stond af te kraken, terwijl zij pas echt reden had om iets over haar billen te zeggen. En toch zag ik ECHT die dikke billen. Was ik helemaal niet happy met mijn spiegelbeeld.


Natuurlijk ken ik het fenomeen ook bij anorexia-patiënten. Zij blijven zich, ongeacht welk laag gewicht zij hebben, altijd als te dik zien. De hersenen beïnvloeden de ogen, lijkt het wel. Dus vroeg ik mij als de hersenen dit kunnen doen, is er dan geen manier waardoor ik me altijd even slank waan. Het leven zou voor mij een stuk gemakkelijker worden. Waarschijnlijk hield ik me dan met andere dingen bezig dan voeding, gezondheid, bewegen en figuur.


Hmmm... ik moet ineens denken aan die keer dat ik tussen twee auto's door moest lopen en ik zelf het idee had dat ik met gemak tussen de spiegels door kan stappen. Ik had echter een te positief beeld van mezelf en werd geconfronteerd met twee spiegels die in zowel mijn buik als in mijn billen prikten en ik ternauwernood de overkant haalde. Dus hoe dan ook, je kan gewoon niet om de waarheid heen.


De kunst is te leven met wat je bent, het aanvaarden zoals je er uit ziet... en als het je niet aan staat, dan moet je er 'gewoon' wat aan doen. Tja, en die spiegelbeelden.... misschien haal ik van de kermis een lachspiegel, dan valt het in de werkelijkheid altijd mee.